و در اثنای وصابت پسر خویش امیرالمومنین مهدی را رضی الله عنهما می‌گفت: یا بُنَیَّ، لاتُوَسِّعنَّ علی جُنْدِکَ فَیَسْتَغْنوا عَنکَ ولاتُضَیِّقَنَّ علیهم فَیَفِرُّوا مِنکَ، أَعْطِهِمْ عَطاءً قَصْدًا و امنَعهُم مَنعًا جمیلًا و وَسِّعَ علیهِم فی الرَّجاءِ و لاتُوَسِّع علیهم فی العَطاءِ. معنی چنین باشد که:

ای پسر، نعمت بر لشکر فراخ مکن که از تو بی نیاز شوند، و کار هم تنگ مگیر که برمند، عطایی برسم می‌ده در حد اقتصاد و منعی نیکو بی تنگ خویی می‌فرمای؛ عرصه امید بریشان فراخ می‌دار و عنان عطا تنگ می‌گیر.