کتابخانه دیجیتال


    با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

    حکایت کرد مرا دوستی که مودت او ثباتی داشت و محبت او حیاتی، که وقتی از اوقات که ریحان جوانی در لباس شباب و رعونت بود و سپاه برنائی را مدد و معونت.
    طلیعه جوانی هنوز از لشکر پیری اثری ندیده بود و جاسوس صغر از ناموس کبر خبری نیاورده بود هنوز گلبن عهد شباب نوبر بود و نهال عمر تازه وتر، هنوز حظ عذار چون عهد صبا بصورت و صفت مشکی و معنبری بود.
    در چنین وقتی دل را بسفر نشاطی و تن را بحرکت انبساطی پدید آمد و نیز روزی چند با علماء و ادباء اختلاطی داشت و با طوایف هنر روزگار گذاشت، شنیده بودم که در طلب آداب سفر و اغتراب شرط است که مرد طالب جز بوسیله طلب بسر:
    سیروا تعلموا و سافروا تصحوا و تغتنموا نرسد که آتش را از خفتن بسیار بر بستر جز ردای خاکشتر حاصل نشود و آب از دویدن بسیار بدر آبدار و گوهر شاهوار برسد.
    فالنار تحت رماد الذل من کسل
    و الماء ادرک بالتطلاب اصدافا
    باد سیاح از گریبان صبا بدامن رواح میتازد و خاک ساکن منبل بالگد ستوران و قدم گواران می سازد.
    فالریح فوق روس الخلق منطلق
    و الترب تحت نعال الناس حمال
    گلیم اغتراب بر دوش نهادم و رخت مسافران در آغوش گرفتم و دل را بر شدائد سفر صبور کردم و رأی حرکت بصوب شهر نیشابور.
    دل، مرغ وار در طلب دانه می شتافت
    تن باد وار در قدم عشق می دوید
    سیری چنانکه باد نیارد بدو گذشت
    عزمی چنانکه باد نیارد بدو رسید
    تا پس از شمردن منازل و سپردن آب و گل رسیدم بشهر ارمنیه، تربتی یافتم چون طره دلداران دلجوی و هوائی دیدم چون طبله عطاران خوشبوی، چون روی شاهدان آراسته و چون سیرت زاهدان پیراسته.
    گفتم آخر این منزل با چندین نمایش و آرایش استراحت و آسایش را شاید، مرکب طلب را زین درجل کشیدم و رخت سفر از آفتاب بسایه گل، دست در دامن پیاله و گریبان نواله زدم
    با حریفان لاله رخ صحبت پیوستم و با دوستان پیاله عهد معرفت بستم، گاه پایم چهره چمن سپردی و گاه دستم حلقه چمانه گرفتی و این ابیات در دهان و زبان افتادی.
    اکنون که چمن چمانه جوی است
    می خور که جهن بهانه جوی است
    بلبل چو مغنی چمن شد
    هر طبع می مغانه جوی است
    بی عقل بود هر آن دلی کو
    در فصل بهار خانه جوی است
    ای دل بکرانه ای برون شو
    زیرا که خرد کرانه جوی است
    از دانه ببر که حلقه دام
    در گردن مرغ دانه جوی است
    کم باش نشانه در هنر زانک
    تیر فلکی نشانه جوی است
    چون جامه عصمت آلوده گشت و کیسه ثروت پالوده شد، یاران پیاله و قدح سرپوش از طبق اخوت برداشتند وراه و رسم اهل مروت فرو گذاشتند.
    چون شراب خورده از ایشان جز خماری در سر و چون گل فرو ریخته از ایشان جز خاری در بر نماند واز آن چندان شراب انگوری جز استفراغ زنبوی حال نیامد و آن سفره صحبت کندوی سربسته و سرپیچیده شد، لاله وار خندان خندان بساط صحبت در نوشتند و سایه وار تمام ناشده درگذشتند.
    چون شمع نپایست شبی با ما بیش
    چون باد گرفت تا نشسته سر خویش
    دانستم که اخوان مجلس اعوان مفلسند و معلوم گشت که آن قدمها که در راه شراب زده بودیم در پی سراب زده بودیم، هیچ یاری دستی بر در و دیوار من ننهاد وحلقه ای بر در حجره من نزد.
    کس در آن آماج بر صوب صواب
    بر اخوت تیر تدبیری نزد
    کس بر آن در از برای حسن عهد
    حلقه ای نگرفت و زنجیری نزد
    پس ورق استغفار و اعتذار باز کردم و از نسق دیگر بدایت آغاز، با ارباب خرد و فرهنگ و اصحاب سکون و سنگ صحبت پیوستم و دل در صحبت اخوان صفا بستم و دامن از حریفان کأس و کاسه در چیدم و دست از صحبت یاران نفاق درکشیدم.
    با خود گفتم که دل ز یاران بر کن
    وز بد عهدان و بدشماران برکن
    چون با این طایفه اختلاطی پدید آمد و بااین فرقه انبساطی ظاهر شد و حلاوت علم تن را در بار و دل را در کار کشید، معلوم شد که معجون علم پا زهر حیات و افسون نجات است و هر کجا که مرآن طایفه را اجتماعی بود و بفواید علمی استماع.
    من از حاضران آن مجلس بودم، تا شبی از شبها که هوا در لباس کبود پوشان بود و زمین در ردای سیاه پوشان، بوثاق یکی از فضلا که موعد جمعی و موقد شمعی بود من نیز عاشق وار در آن جمع گریختم و پروانه وار در آن شمع آویختم.
    چون از سم طعم و ادام بپرداختیم و یکدیگر را بنور مجالست بازشناختیم بمفاکهه علمی و مباحثه ادبی رسیدیم، اتفاق را آنشب بعلم انساب و احساب باز افتادیم و در آن سخن بر خود بگشادیم.
    ذکر تواریخ قدما و ایام علمای گذشته میرفت، پیری غریب پیش از این بچند روز باما هم مائده و هم فائده شده بود، هر کجا که آن اجتماع میسر شدی پیر منتظم آن سلک بودی و آنشب که سخن در این شیوه افتاد و اتفاق بدین میوه و نفع و رفع این سخن دراز کشید وکار بمقابله و مجادله انجامید.
    بعضی این علم را تحسین کردند و گوینده را تمکین، می گفتند قواعد اسلام و قوانین ایام بدین علم تعلق دارد و اخباری را که بنای شریعت و اساس دین است بدان نسبت دارد و پیر نو صحبت در این معنی خوضی میفرمود و در این باب مبالغتی می نمود و می گفت که اهم المهمات فی جمیع الملمات معرفت کلام رب العالمین و اخبار سیدالمرسلین(ص) است واین هر دو دیباچه سعادت و عنوان دولت است که تعلق بدین علم شریف و سرمایه لطیف دارد.
    هر حکم که نقلی بود نه عقلی لابد نسبت بشفاه و افواه رجال دارد، و بی این سرمایه پیرایه ای بدست نیاید، که در آن اخبار صریح و اسناد صحیح شرط است.
    پس جوانی از میان قوم روی بپیر کرد و سخن را خلاف پیر تقریر و قوانین این علم را باعتراض تعبیر، گفت اگر کسی جهال عرب را نسب نداد و اسامی اطفال عرب را نشناسد و نداند که لبید پسر که بود یا ولید پدر که؟
    قیس با اوس از چه روی خویشی داشت و سحبان را با نعمان از چه سبب پیوند، نادانستن این جمله چه نقص تقاضا کند و جهل بدین علم چه خسران واجب آرد گیر که این علم دستگیر است و نادانستن آن سهو و تقصیر
    هم از این علم از تو سئوال کنم و بدین طریق استدلال، بگو ای پیر سال پیموده عمر فرسوده که از عهد نبوت تا بدین عهد که محط رحل وجود ماست.
    مسند خلافت را صاحب صدر چنین بوده است و تخت امارت را صاحب قدر چند؟ این اسامی را از فاتحت تا خاتمت آر و شرط ترتیب و ترکیب در وی نگهدار تا سمع را از تو فائده بود و جمع را از تو نواله و مائده.
    پیر گفت: مرحبا بهذاالسئوال و اهلا لهذا المقال صاحب حاجت گوینده باید و صاحب علت درمان جوینده، فاما اگر بر سبیل رسم و عادت آن اسامی اعادت کرده آید شاید آن مقالت موجب ملالت گردد.
    نخست آن شاهدان را چون عروسان در لباس عبارت کرخی ببین پس باز در تاج و دواج لغت بلخی مشاهده کن تا بدانی که نامعلوم تو بیش از معلوم است و نامفهوم تو بیش از مفهوم، و ما منا الا له مقام معلوم.
    پس پیر همچون شمع بپای خاست و زبانرا بزیور گفت بیاراست و این نظم بر قوم خواند و این قصده بر زبان راند:
    ایا رفقة الفتیان ذی العقل و البصر
    فعوا و اسمعوا قولی فقولی معتبر
    اعد ذکر من قد حاز صد رخلافة
    الی عهدنا من عهد مفتخر البشر
    ابوبکر الصدیق ابن قحافة
    تولاه زهدا ثم من بعده عمر
    و من بعده عثمان ثم اذا مضی
    حواه علی صاحب القدر والخطر
    و بویع بعد المرتضی الحسن الذی
    له الحسنات البیض فیما به اشتهر
    و خاطبه لما انزوی متعادیا
    معاویة ذوالشیب و الرای و الفکر
    فمفضاحه اشقی البریة بعده
    یزدی بما قد خان فی الدین او غدر
    و لو صح شعر ابن الزبعری و ضربه
    قضیبا علی سن الحسین فقد کفر
    و احرزه ابن له بعد موته
    معاویه بالاسم ثم اذا عبر
    تولاه مروان و بعد انطفائه
    بعبد الملک قام الخلافة فاستقر
    و لما قضی قام ولید ولیه
    لأمر الرعایا و الأمانة و النظر
    و قام سلیمان اخوه مقامه
    و فیه یؤل الأمر حقا الی عمر
    و قام هشام بعده ثم بعده
    ولید قضی منهاالمآرب ولوطر
    و جاء یزید بعد لولایة
    و من بعد ابراهیم بوبع وافتخر
    و من بعده مروان ثم تصرمت
    ولایتهم والله یعطی لمن نصر
    و آل الی عم النبی و عمه
    و لایة هذا الأمر بالفتح و الظفر
    و ان ابا العباس اول قائم
    بأمر الرعایا ثم منصور ذوالخطر
    و بویع بالمهدی ثم اذا مضی
    احاط به الهادی و زاد له الخبر
    و من بعده قام الرشید بأمرها
    و لما انطفی ام الأمین علی النصر
    و من بعده مأمون اصبح راعیا
    و معتصم بالله من بعده أمر
    و فی واثق بالله بعد وفاته
    و ثوق بعهد الله فی سائرالکور
    و صار امأما بعده متوکل
    و منتصر من بعده فهو منتصر
    فان الامام المستعین خلیفة
    و من بعده المعتز بالله قد ظهر
    و جاء الامام المهتدی بعد فوته
    امامة هذا القوم حتی اذا انحدر
    و معتمد من بعده قام راعیا
    و معتضد من بعد هجرانه بدر
    و ان الامام المکتفی قام خلفه
    خلیفة رب العرش فی هذه النفر
    و مقتدر بالله من بعد حتفه
    تحمل اعباء الخلاقة فی الصغر
    و من قادر بالله زاد مهابة
    خلاقة عهد الله اذ قام او قهر
    و من بعده الراضی تولی بزهده
    و للمتقی لله من بعده سمر
    و مستکفی بالله قام عقیبه
    و من بعده دور المطیعی قد بهر
    و من بعد الطائع القوم نوبة
    و فی قادر بالله قد زاد اذ قدر
    و من قائم قام الامور بحقها
    و فی المقتدی هدی لمن شاء من بشر
    و مستظهر بالله قام مقام مقامهم
    و مسترشد بالله أرشد من صبر
    و فی راشد رشد البریة کلهم
    الی ان عراه القتل و السیف مشتهر
    و فی المقتفی بالله والله جاره
    امان لخلق الله فی البدو و الحضر
    ومستنجد بالله احیی عقیبه
    معالمه احیی بذلک من سیر
    تلوت علیکم اسم کل خلیفة
    الی عهدنا من عهد مفتخر البشر
    پس چون پیر غریب این ابیات عجیب بر خواند و این دامن درر و غرر بر قوم افشاند؛ آواز تحسین ببنات و پروین رسید، هر یک پیر را نوای مرحبا گفت.
    پس طایفه ای که از نصاب تازی بی نصیب بودند واز فن ادبی و لغت عربی دور، خوستند که آن منظوم بزبان معلوم ومفهوم باسماع و طباع ایشان رسد.
    گفتند شیخا این مروت عام نیست و قتوت تمام نه، در بخشش تنقیص و تنقیض مجوز و محمود نیست و در تحصیص تخصیص معهود نه، دامن جمعی بدرر انباشتی و جمعی را فرو دست گذاشتی.
    ما را نیز از این خرمن کیلی باید واز این کاهدان ذیلی پیر گفت که بی آتش مجوشید و بی زخم مخروشید که آنچه در جوف پیاله بود بمعده حواله شود، هنوز مدخر صباحی در صراحی هست
    از دریایی قطره ای بر شما توان ریخت و از کوهی ذره ای بر مشا توان بیخت، بنوشید از این اقداح صافیه هم بر آن وزن و قافیه.
    بر تو بخوانم ای پسر امروز این سمر
    تا پند گیری از روش چرخ پر عبر
    گردد ترا یقین که چه کرده است روزگار؟
    با سروران تخت خلافت زخیر و شر
    و اعداد این فرق بودت بر سر زبان
    چون خوانی این قصده غر ای پر درر
    دل بر کنی ز صحبت ایام بلعجب
    تا پندگیری از فلک پیر پر خطر
    بشناسی از تفکر عقل صواب جوی
    نوش و شرنگ واقعه؛ از شهدو ز شکر
    اول که رفت سید عالم ازین سرای
    احوال شد ز رفتن او سر بسر دگر
    بوبکر شد خلیفه عهد وامام وقت
    وز بعد او رسید خلافت بر عمر
    عثمان نشست از پی او وانگهی علی
    وانگه حسن که قصه او هست مشتهر
    پس شد معاویه بامامت بر آن سریر
    وانگه یزید گشت بعالم درون سمر
    لکن بجور و جهل نه از روی علم و فضل
    وین حال مختفی نه و این قصه مختصر
    وز بعد او معاویة بن یزید بود
    مروان بن حکم سپس او گشاد در
    عبدالملک که بد پسر او نشست باز
    وانگه ولید و باز سلیمان معتبر
    وانگه امام، عمر عبدالعزیز شد
    وز بعد او یزید شد آنگه هشام سر
    آنگه ولید ابن یزید و آنگهی یزید
    ابن ولید باز براهیم تاجور
    مروان خلیفه گشت از آن پس میان خلق
    آنکو بنزد خلقان معروف چون قمر
    بعد از بنی امیه بعباسیان رسید
    آن منصب از تداول گردون دادگر
    سفاح بود اول و وانگه برادرش
    منصور و پس محمد مهدی پر هنر
    هارون نشست باز بر آن تخت پرفراز
    وانگه محمد آنکه وصی بود از پدر
    مامون گرفت تخت پس آنگاه معتصم
    هارون و واثق از پس ایشان درود بر
    جعفر نشست و باز محمد ز بعد او
    باز احمد آنکه خواند ورا مستعین پسر
    معتز سرفراز و محمد که مهتدیست
    و احمد که بود معتمد و حافظ زمر
    پس معتمد نشست و چو بگذشت مکتفی
    پس مقتدر گرفت جهان را بتیغ و زر
    قاهر گرفت تخت و براضی رسید باز
    پس متقی گرفت بشمشیر کر و فر
    مستکفی آمد آنگه و از بعد او مطیع
    بوبکر طائع از پس او رفته گشت سر
    قادر گرفت مسند و قائم ز بعد او
    پس مقتدی بیافت همان تخت وکام وفر
    آنگه رسید کار بمستظهر کریم
    مستر شد آمد از پس رفته بتخت بر
    راشد گرفت تخت خلافت ز بعد او
    بنشست در میان خلافت بر آن مقر
    پس متقی نشست بر آن مسند بلند
    احکام شرع صون همیکرد دربدر
    وز بعد او سید بمستنجد آن سریر
    و امروز هست عالم ازو پر جمال و فر
    اینها بدند آنکه گرفتند تاج و تخت
    گاهی پسر ز جد و گهی از پدر پسر
    آخر وفا نکرد بر آن سروران دین
    ایام جور گستر وگردون کینه ور
    از جور روزگار کران به بود کران
    وز بیم حادثات حذر به بود حذر
    پس چون پیر صاحب بلاغت از روایت فراغت یافت از چپ و راست ندای آفرین برخاست و همگنان زبان شکر بگشادند و داد و آفرین بدادند و آن هر دو نظم را بر بیاض دیده سواد کردند و طبع و خاطر را قوت و زاد بساختند.
    چون صبح صادق بخندید و نسیم سحر از شاخ شجر بوزید، پیر رهگذر را باد سحری همساز شد و چون شب رفته بطی عدم باز شد.
    وز بعد آن زمانه ندانم کجاش باخت؟
    نراد روزگار مر او را چه نرد باخت؟
    ادبار خانه زاد ازو رفت یا نرفت؟
    و افلاک پر فریب بدو ساخت یا نساخت؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید
فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

نظرات

Captcha