ای عالم جان و جان عالم

دلخوش کن آدمی و آدم

تاج تو ورای تاج خورشید

تخت تو فزون ز تخت جمشید

آبادی عالم از تمامیت

و آزدی مردم از غلامیت

مولا شده جمله ممالک

توقیع ترا به (صح ذلک)

هم ملک جهان به تو مکرم

هم حکم جهان به تو مسلم

هم خطبه تو طراز اسلام

هم سکه تو خلیفه احرام

گر خطبه تو دمند بر خاک

زر خیزد از او به جای خاشاک

ور سکه تو زنند بر سنگ

کس در نزند به سیم و زر چنگ

راضی شده از بزرگواریت

دولت به یتاق نیزه داریت

میرآخوری تو چرخ را کار

کاه و جو ازان کشد در انبار

آنچه از جو و کاه او نشانست

چو خوشه و کاه کهکشانست

بردی ز هوا لطیف خوئی

وز باد صبا عبیر بوئی

فیض تو که چشمه حیاتست

روزی ده اصل امهاتست

پالوده راوق ربیعی

خاک قدم تو از مطیعی

هرجا که دلیست قاف تا قاف

از بندگی تو می‌زند لاف

چون دست ظفر کلاه بخشی

چون فضل خدا گناه بخشی

باقیست به ملک در سیاست

پیش و پس ملک هست پاست

گر پیش روی چراغ راهی

ور پس باشی جهان پناهی

چون مشعله پیش بین موافق

چون صبح پسین منیر و صادق

دیوان عمل نشان تو داری

حکم عمل جهان تو داری

آنها که در این عمل رئیسند

بر خاک تو عبده نویسند

مستوفی عقل و مشرف رای

در مملکت تو کار فرمای

دولت که نشانه مراد است

در حق تو صاحب اعتقاد است

نصرت که عدو ازو گریزد

از سایه دولت تو خیزد

گوئی علمت که نور دیده است

از دولت و نصرت آفریده است

با هر که به حکم هم نبردی

بندی کمر هزار مردی

بی‌آنکه به خون کنی برش را

در دامنش افکنی سرش را

وآنکس که نظر بدو رسانی

بر تخت سعادتش نشانی

بر فتح نویسی آیتش را

واباد کنی ولایتش را

گرچه نظر تو بر نظامی

فرخنده شد از بلند نامی

او نیز که پاسبان کویست

بر دولت تو خجسته رویست

مرغی که همای نام دارد

چون فرخی تمام دارد

این مرغ که مهر تست مایه‌ش

نشگفت که فرخست سایه‌ش

هر مرغ که مرغ صبحگاهست

ورد نفسش دعای شاهست

با رفعت و قدر نام دارد

بر فتح و ظفر مقام دارد

با رفعت و قدر باد جاهت

با فتح و ظفر سریر و گاهت

عالم همه ساله خرم از تو

معزول مباد عالم از تو

اقبال مطیع و یار بادت

توفیق رفیق کار بادت

چشم همه دوستان گشاده

از دولت شاه و شاهزاده