قبای لطف بر بالای سروست

ولی بی تو که را پروای سروست؟

اگر در چشم آیی جای آن هست

که اندر جویباران جای سروست

ببالای تو ماند راستی را

دلم را زین سبب سودای سروست

چو سرو آزاد کرد قامت تست

چرا گویم قدت همتای سروست؟

مگر شادی قدّت خورد نرگس

که مست افتاده اندر پای سروست

همه پشت زمین روی شکوفه ست

همه زیر فلک بالای سروست

چو رای خواجه میلش زی بلند یست

از ان طبعم چنین جویای سروست

*****

چنار از جان هوا خواه بهارست

ز بس کش دست نعمت بر چناراست

*****