جانا بسحر چشم جهانی ببسته یی

زین حلقه های زلف که بر هم شکسته یی

آخر چه فتنه یی؟ که ز عشق تو در جهان

برخاست رستخیز و تو فارغ نشسته یی

حقّا که در مشهّرۀ لعل فستقی

شیرین تر و لطیف تر از مغز پسته یی

بشکسته یی بسنگ جفاها دل مرا

پس رفته یی بطنز و سر زلف بسته یی

در حقّۀ عقیق تو یابند مرهمش

آنرا که دل بناوک مژگان بخسته یی

ای صبر ناپدید، تو بس تنگ عرصه یی

وی اشک بی قرار، تو بس سر گشته یی

وی یار سنگ دل که مرا طعنه میزنی

باری ترا که نیست غم عشق، رسته یی

*****

زین سان که در همست و پر از بند چون زره

بر کار خویش و زلف تو چون افکنم گره؟

*****