منت خدای را که به توفیق کردگار

از ناف کعبه چشمه زمزم شد آشکار

چون کاروان حاج، خروشان و کف زنان

آمد به خاکبوس نجف آب خوشگوار

دریای رحمت ازلی جوش فیض زد

شد نهر سلسبیل ز فردوس آشکار

نهری به طول کاهکشان در دو ماه و نیم

از آسمان خاک نجف گشت آشکار

دشتی که بود چون جگر تشنه حسین

داغ بهار خلد شد و رشک لاله زار

صافی دلان که بود تیمم شعارشان

سجاده ها بر آب فکندند موج وار

در وادیی که ریگ روان بود آب او

آب حیات بخش خضر یافت انتشار

جز زهد خشک، خشکی دیگر بجا نماند

زین آب در سراسر این خاک مشکبار

تخم امید ریگ روان بخت سبز یافت

چشم سفید در نجف رست از غبار

لب تشنگان خاک نجف ترزبان شدند

از چشمه سار شکر به توفیق کردگار

هر پاره سنگ او گهر آبدار شد

هر شاخ خشک او شجری گشت میوه دار

هر دانه ای که بود نهان در ضمیر خاک

منصوروار رفت به معراج شاخسار

گردید گل گشاده جبین چون کف علی

برگ از نیام شاخ برآمد چو ذوالفقار

یعقوب وار روشنی بی زوال یافت

نرگس که داشت چشم رمد دیده اش غبار

هر شاخ پرشکوفه در او جوی شیر شد

مژگان حور گشت در او هر زبان خار

گل بر هوا فکند کلاه نشاط را

سنبل فشاند گرد ز گیسوی مشکبار

لشکرکش بهار رسید از ریاض غیب

از دوش نخل شد علم سبز آشکار

بحر نجف ز جوش گهر شد ستاره پوش

صحرا ز موج لاله و گل شد شفق نگار

از بهر توتیا نتوان یافتن در او

چندان که چشم کار کند ذره ای غبار

زین پیش اگر چه اهل نجف ز آب تلخ و شور

بودند در شکنجه غم تلخ روزگار

آخر ز فیض ساقی کوثر تمام سال

عید غدیر شد به مقیمان این دیار

با خلق گفته بود بهشتی بود فرات

پیغمبر خدای به لفظ گهر نثار

منشور رحمتش چو به مهر نجف رسید

سر حدیث مخبر صادق شد آشکار

ای کوثر مروت هر چند با حسین

سنگین دلی نمود فرات ستیزه کار

از بهر پاک کردن راه گناه خویش

امروز آمده است به مژگان اشکبار

از دور در مقام ادب ایستاده است

با جبهه پر از عرق شرم چون بهار

از خاندان کاظم و از دوده حسین

کرده است اختیار شفیعی بزرگوار

صاحب لوای مذهب اثناعشر صفی

کامروز ازوست سکه دین جعفری عیار

چون رحمت تو شامل ذرات عالم است

این جرم را به روی عقرناک او میار

رخصت بده که از سر اخلاص تا به حشر

بر گرد روضه تو بگردد به اعتذار

از خاک، جای سبزه برون آورد زبان

بهر دعای دولت این شاه تاجدار

صبح ظهور حضرت مهدی که حصن دین

از اعتقاد راسخ او گشت استوار

خورشید آسمان عدالت که آفتاب

بر نقطه عدالت او می کند مدار

شاهنشهی که بینه صاحب الزمان

از نام او ظهور نموده است در شمار

شاهی که با مروج دین نبی به حق

نامش موافق است به تأیید کردگار

شاهی کز آسمان نسب نامه صفی

خورشیدوار سرزده از برج هشت و چار

آن سایه خدای که سال جلوس او

شد همچو آفتاب ز «ظل حق » آشکار

آن آیه ظفر که نسب نامه گهر

شمشیر او درست نماید به ذوالفقار

زد بحر پنبه با کف گوهر نثار او

خون از عروق پنجه مرجان شد آشکار

بالاترست پایه قدر تو از فلک

داری به صورت ار چه به زیر فلک قرار

در ظاهر ارچه خامه سوار سخن بود

باشد به زیر ران سخن کلک مشکبار

آن تیغ آبدار شجاعت که حزم او

بر گرد روزگار کشید آهنین حصار

آن پرده دار عصمت حق کز حمایتش

محفوظ ماند پرده ناموس روزگار

آن آسمان حلم که چون توتیا کند

بر کوه قاف اگر فکند سایه وقار

آن فارس جهان عدالت که فارس را

از ظلم پاک کرد به شمشیر آبدار

درهم شکست خسرو اقلیم روم را

در چشم تنگ ازبک ظالم شکست خار

هر کس قدم ز دایره خود برون گذاشت

در زیر پا فکند سرش را چراغ وار

تیغش بلند کرده بازوی صفوت است

از گرد ظلم چون نشود صاف روزگار؟

پیوسته مشورت به دل خویش می کند

در خارج احتیاج ندارد به مستشار

تعمیر آب و گل نکند، چون فروتنان

بر گرد خود ز لشکر دلها کند حصار

شهباز دلربای سخاوت به روی دست

در پهن دشت سینه مردم کند شکار

اول عمارتی که در آفاق رنگ ریخت

تعمیر آستان نجف بود و آن دیار

انجام کارش از رخ آغاز روشن است

پیداست حسن سال ز آیینه بهار

برخیز چون گذاشت بنا کار ملک را

خواهد بنای دولت او بود پایدار

روی دلش بود به خدا هر کجا که هست

معمار رو به قبله بنا کرده این دیار

در طبع پاک طینت او انقلاب نیست

چون آب گوهرست ستاده به یک قرار

ای نوبهار رحمت یزدان، به قصد شکر

گوشی به روزنامه توفیق خود بدار

پیش از تو خسروان دگر آبروی سعی

بسیار ریختند درین خاک مشکبار

چون این طلسم فیض به نام تو بسته است

بر مدعای خویش نگشتند کامکار

منت خدای را که به نام تو بسته بود

بر مدعای خویش نگشتند کامکار

منت خدای را که به نام تو ثبت بود

بر پیش طاق کعبه توفیق این دو کار

بردن فرات را به زمین بوسی مرتضی

دیگر عمارت حرم آن بزرگوار

ز اقبال بی زوال به کمتر توجهی

یک بنده تو کرد تمام این دو شاهکار

خاک ره ائمه اثناعشر تقی

کز کلک راست خانه جهان را دهد قرار

بی شک چنین تهیه اسباب می شود

آن را که یار گردد تأیید کردگار

زین کار نامدار که اقبال شاه کرد

شاهان روزگار گرفتند اعتبار

بی چشم زخم، تاج جهانگیر ترا

زیبنده بود در ازل این لعل آبدار

تا دامن قیامت ای شاه دین پناه

بشکن کلاه فخر به شاهان روزگار

اقبال این چنین به که بخشیده است چرخ؟

توفیق این چنین به که داده است کردگار؟

این گنج بی دریغ که بر خاک ریخته است؟

این همت بلند که را بوده دستیار؟

در شکر حق بکوش که معمور گشته است

دنیا و دینت از مدد آفریدگار

امیدوار باش که در آفتاب حشر

خواهد شدن عقیق تو از کوثر آبدار