رباعی شمارۀ ۱۷۱

خندان بدو رخ گل بدیع آوردی

واندر که دی فصل ربیع آوردی

چون دانستی که دل به گل می‌ندهم

رفتی و بنفشه را شفیع آوردی

رباعی شمارۀ ۱۷۲

هر گه که تو نعل اسب دیگران بندی

داغی دگرم بر دل حیران بندی

قربان شومت پیش چو بر …

وز کیش بر آیم چو تو قربان بندی

رباعی شمارۀ ۱۷۳

مر موی تو را جه بودی بی آزاری

برخاستن از سر چو تو دلداری

من بنده اگر موی شوم در غم تو

هرگز ز سر تو نخیزم باری

رباعی شمارۀ ۱۷۴

چون اسب به میدان ضرب می‌نازی

از طبع لطیف سحرها می‌سازی

فرزین و شه و پیاده فیل و رخ و اسب

خوب و سره و طرفه و نوش می‌بازی

رباعی شمارۀ ۱۷۵

مضراب ز لف و نی ز قامت سازی

در شهر تو را رسد کبوتربازی

دل‌ها چو کبوترند در سینه تپان

تا تو نیِ وصل در کدام اندازی

رباعی شمارۀ ۱۷۶

گر زانکه چو خاک ره ستم‌کش باشی

چون باد همیشه در کشاکش باشی

زنهار ز دست ناکسان آب حیات

بر لب مچکان گرچه در آتش باشی

رباعی شمارۀ ۱۷۷

در سنگ اگر شوی چو نار ای ساقی

هم آب اجل کند گذاری ای ساقی

خاک است جهان صورت برآرای مطرب

باد است نفس باده بیار ای ساقی

رباعی شمارۀ ۱۷۸

گر من به مثل هزار جان داشتمی

در پیش تو جمله بر میان داشتمی

گفتی دل هجر هیچ داری گفتم

گر داشتمی دل دل آن داشتمی

رباعی شمارۀ ۱۷۹

از دیده اگر نه خون روان داشتمی

رازت ز دل خسته نهان داشتمی

ور زانکه نبودی دم سرد و رخ زرد

رازت نه ز دل نهان ز جان داشتمی

رباعی شمارۀ ۱۸۰

ای تُنگ شکر چون دهن تنگت نی

رخسارهٔ گل چون رخ گلرنگت نی

از تیر مژه این دل صد پارهٔ من

میدوز و ز پاره دوختن ننگت نی