باد خزانی، زد ناگهانی، کرد آنچه دانی

برهم زد ایّام نشاط و روزگار کامرانی

ظلم خزان کرد، با گلستان کرد، دانی چه سان کرد؟

آنسان که من کردم،به دور زندگی با زندگانی

چو من فراری، بلبل به خواری، با سوگواری

گل از نظرها محو شد، همچون خیالات جوانی

کار گلزار، زار شد زار، شد پدیدار

دیو دی، یا خود بلای آسمانی

از لشکر دی، شد عمر گل طی

آمد دمادم، طیارۀ ابر، از آسمان هر سو پیاپی

خود کرد مستور، چون فارسی نور، جا کرد با زور

دی چون زبان ترک اندر مغز آذربایجانی

آرام جان باش، شیرین بیان باش، سعدی زبان باش

در خاک فردوسی طوسی، توسن ترک از چه رانی

راه جان پوی، فارسی گوی، دست دل شوی

زود از این الفاظ زشت بی معانی

کوه و در و بر، از برف یکسر، چون وضع کشور

شد در فشار روح، آزادی کش...

دور گلستان، جون در ساسان، رفت از زمستان

شد جانشین دور ساسان، همچو دور ترکمانی

ای باد نوروز بشتاب امروز، با فتح و فیروز

رو مژده آر از فرّ فروردین، بستان مژدگانی

گو بهارا، خود بیارا، تا که ما را

از کف ایام جان فرسا رهانی

ای ابر آذار، طرف چمنزار، بگری چو من زار

چون آتش زردشت پر کن لاله در اطراف گلزار

ای یار اکنون، زن خیمه بیرون، همچون فریدون

در پرچم گلبن ببین، نقش درفش کاویانی

تا عید جمشید، تا شیر و خورشید باقی است، امید

دارم به ایران جان و آذربایجانا خود تو جانی

جای انکار، اندرین کار، نیست ای یار

آنکه فرق خادم و خائم ندانی