جان تازه ز تردستی ابر است جهان را

آبی به رخ آمد، چه زمین را چه زمان را

افلاک شد از عکس گل و لاله شفق رنگ

مشّاطهٔ نوروز بیاراست جهان را

ساقی دم عیش است نبازی به تغافل

بر آب اساس است جهان گذران را

این جوش بهار است که چون شور قیامت

از خاک برانگیخت شهیدان خزان را

پرداخت ز تسخیر ممالک شه خاور

گرداند سوی بیت شرف باز عنان را

دیروز گر از طَنطَنهٔ صفدریِ وی

خون در بدن افسرده شدی گوهر کان را

امروز چه شد کوکبهٔ باد خزانی؟

وان جمله کجا رفت دی ملک ستان را؟

کیخسرو کهسار به خونریزی بهمن

از سبزه به زهر آب دهد تیغ میان را

نازم به فرح بخشیِ فصلی که هوایش

از جام طراوت شده ساقی عطشان را

چون تیشهٔ فرهاد که در خاره کند شق

زین پیش اگر برق زدی کوه گران را

از بس که عرق ریز چو ابر است، مسامش

اکنون خطر از خاره بود برق دمان را

دوری است که در صاف می عیش کمی نیست

این باده به کام است دل پیر و جوان را

عام است ز بس خوشدلی عهد، عجب نیست

ممسک کند از یاد فراموش زیان را

عطّار صبا از پی ترکیب مفرّح

آمیخت به عیش ابدی، جوهر جان را

سر می کشد از طوق تذروان خمیده

بنگر به سر سرو غرور ریعان را

از پشت لب سبزه کند ژاله تراوش

تا آب دهد سوسن آزاده زبان را

هرکس به نوایی شده چون نی طرب انگیز

هر مرغ به رامشگریی بسته میان را

غیر از من مهجور دل افگارکه چشمم

در خواب ندیده ست رخ بخت جوان را

خوکرده به غم، مرغِ قفس زاده چه داند

در گلشن ایجاد نشاط طیران را؟

دلتنگ تر از غنچه به گلزار گذشتم

تا جلوه به نظّاره دهم لاله ستان را

گفتم به نسیم سحر، این داغ جگرسوز

بر دل که نهاد این همه خونین کفنان را؟

بلبل ز سر شاخ زد این نغمه به گوشم

عشق است،که فارغ نگذارد دل و جان را

این عشق چه چیز است بگوییدکه نامش

ای مجلسیان، شمع صفت سوخت زبان را

سرکرد سرایندهٔ مجلس سخن از عشق

شست از ورق سینه، حدیث حدثان را

یاران سبکروح، گرانبار خمارند

ساقی غم دل بین و بده رطل گران را

با ابر عطایت چه نماید نم فیضی؟

تن در ندهد بحر کفت حد و کران را

خشک است لبم، رفع خمار رمضان کن

بگشاده مه عید به خمیازه دهان را

مطرب نی محزون نفسی خوش نکشیده ست

در راه تو دارد دل و چشم نگران را

عیسی نفسی، چاره او کن که نباشد

غیر از دم گرم تو علاجی، خفقان را

زندانی جسمم، برهانم به سماعی

آزادکن از تیره گل، این آب روان را

القصه که دارم دل آغشته به خونی

رحمی که ز کف باخته ام تاب و توان را

ازآتش آهم دل سخت تو نشد نرم

ره نیست مگر در دل سنگ تو فغان را

پیداست که فکر دل افگار نداری

دانم که ندانی غم خونین جگران را

نای قلمم را دم جان بخش دمیدم

تا عرضه دهم سرور قوسین مکان را

سالار رسل احمد مرسل که ز نامش

اندوخته کونین، حیات دل و جان را

آن آیت رحمت که گل خُلق کریمش

از حلم، سبک سنگ کند کوه گران را

برق غضبش جوشن افلاک دراند

چون مه که ز هم بگسلد اوتار کتان را

رضوان به دو صد عزت و تعظیم فرستد

از خاک درش غالیه، خیرات حسان را

ای شاهسواری که ز عزت سگ کویت

نشمرده کمین چاکر خود، قیصر و خان را

همچون گلهء میش که در حکم شبان است

سر بر خط فرمان تو شیران ژیان را

تهدید تو، خون از مژهء تیر چکانده

تأدیب تو مالیده بسی گوش کمان را

افکنده نظر تا به کمین پایه قصرت

دهشت نبرد از سر گردون دوران را

از صلب شرفیاب صدف، دُرّ یتیمت

چون بست به ساحل تتق عزت و شان را

از آب و می آتشکده ها گشت فسرده

وز تاب و می آموخت کواکب سیران را

گر ناخن فکر تو کند عقده گشایی

بیرون برد ازکام سنان عقد لسان را

آوازه عدلت ز کران تا به کران رفت

گرگ آمد و گردید سگ گله، شبان را

گر ذره کند تندنظر، بر شه خاور

خالی کند از بیم تو تخت سرطان را

از نقش سمش تارک گردون نهد افسر

خنگی که مزین کند از داغ تو، ران را

در بندگیت صدق من از جبهه عیان است

ای پیش تو سیمای عیان راز نهان را

از شهرت کلکم سر گردون به سماع است

سیمرغ پر آوازه کند قاف جهان را

از داغ غلامی تو خورشید مکانم

نام از تو علم شد من بی نام و نشان را

از شرم شکرخایی من نکته رنگین

شد مهر خموشی لب شیرین دهنان را

نسبت نکنی منطق طوطی به مقالم

با وحی سماوی چه شباهت هذیان را؟

حاسد ز کلامم به شگفت آمد و می گفت

کاین مایه گهر کو کف بحر و دل کان را؟

ناید عجبش گر شود از فیض تو واقف

نعت تو کند پر ز گهر درج دهان را

ای خاک درت قبله آمال دو عالم

گردی برسان چشم حزین نگران را

افتاد گذر در شب ظلمانی هستی

از راه خطیری من بی تاب و توان را

نه قوت پایی نه رفیقی نه دلیلی

سر خاک رهت باد، سپردم به تو جان را

با دیدهٔ گریان، دل بریان من امشب

افروخت به محراب دعا شمع زبان را

تا تیرگی از هجر کشد دیده عاشق

تا روشنی از مهر بود، چشم جهان را

روشن شود از پرتو دیدار تو دیده

راحت رسد از دولت وصل تو روان را

خورشید ولای تو بود نور ضمیرم

تا سایه کند پرچم جاهت ثقلان را