در صبح عارض از خط مشکین نقاب کش

این سرمه را به چشم تر آفتاب کش

از عشوه خون رستم طاقت به خاک ریز

خنجر ز ترک غمزه، بر افراسیاب کش

عالم الف کشیدهٔ شمشیر ناز توست

تیغ کرشمه بر همه چون آفتاب کش

زاهد، نماز بی ره تقوی درست نیست

سجّادهٔ ورع به شط باده آب کش

تا چند بار غم؟ دو سه رطل گران بگیر

تا کی حدیث جم؟ دو سه جام شراب کش

در قید خویشتن نتوان زیستن دمی

دست ازخودی بشو، نفسی چون حباب کش

زان پیشتر که زخم اجل کارگر شود

مطرب بیا و زخمه به تار رباب کش

زان پیشتر که چهره ز اشک ارغوان کنم

ساقی مرا به رخ دو سه جام شراب کش

غرق عرق چنین رخ نازآفرین چراست؟

جانا تو را کِه گفت که از گل گلاب کش؟

ای چرخ دست فتنه بلند است، خویش را

زیر لوای خسرو عالیجناب کش

مهدی بگوی و از شرف نام نامیش

طغرای فخر، بر ورق آفتاب کش

صهبای ذکر دوست، خرد سوز شد حزین

آتش شو، از جگر نفس شعله تاب کش

دلدار در دل است گر از دیده غایب است

عرض نیاز را به بساط خطاب کش

ای مهر جانفروز برآ از نقاب ابر

عالم گرفت تیرگی، از رخ نقاب کش

گرد کرشمه از کف نعلین خویش ریز

این توتیا به چشم سفید رکاب کش

بی پرده حسن شاهد شرع آشکار کن

یکره نقاب از رخ امّ الکتاب کش

طرح عمارتی به جهان خراب ریز

دست زمانه از ستم بی حساب کش

هنگام داوری ست، کنون زال دهر را

گیسوکشان به محکمهٔ احتساب کش

با ما به کین برآمده عمری ست، روزگار

این انتقام از فلک کج حساب کش

هم تیغ قهر بر سر خصم عنود زن

هم پیکر عدو به خمِ پیچ و تاب کش

گرد از سم سمند برانگیز وز شرف

بر دیدهٔ سپهر معلّا جناب کش

زبن سرمه چشم منتظران را کحیل کن

گلگونهٔ طرب به رخ شیخ و شاب کش

خالی نما قلمرو ایجاد از ستم

خط مسلّمی به جهان خراب کش

هم تیغ کین بگیر ز بهرام جنگجو

هم از کنار زهرهٔ چنگی رباب کش

بتخانه در مدینهٔ اسلام کی رواست؟

لات و هبل برآر و به دار عقاب کش

گرد خجالت از رخ ما عاصیان بشوی

خط بر صحیفهٔ عمل ناصواب کش