ای کرده سیر کلک تو روی قمر سیاه

خود چیست در جهان که نکرده ست سر سیاه

از کحل دولتت همه را چشم روشن است

الا مرا که هست جهان در نظر سیاه

در گردش زمانه شب و روز می کشم

جوری ز هر سپید و جفایی ز هر سیاه

دارم ز خون دیده و اندوه روزگار

چون لاله رخ شکفته ولیکن جگر سیاه

خصم آب روی داد و از آن یافت تیره بخت

توفیر دیده است و خریده به زر سیاه

زین بِه به حال من نظری کن وگرنه من

عالم ز دود سینه کنم سر به سر سیاه

بر بخت دشمن تو کنم ختم از آن که نیست

بالاتر از سیاهی رنگی مگر سیاه

*****

بر هر چه در ضمیر تو گنجد بیاب دست

کآمد بقای عمر تو افزون ز هرچه هست