بیا ساقی آن می که جام آفرید

به من ده که جان جامه بر تن درید

کجا تن کد بار هنگامه اش

که او جان جان است و جان جامه اش

بیا ساقی آن می که خون حیات

ازو شد روان در رگ کاینات

به من ده که خورشید رخشان شوم

ز گنج نهان گوهرافشان شوم

بده ساقی آن می که جان بهار

ازو جرعه ای خورد و شد پرنگار

به مستی شب در گلستان بخفت

سحر رنگ و بو گشت و در گل شکفت

بده ساقی آن می که هستم هنوز

همان عاشق می پرستم هنوز

به مستی که جان در سر می کنم

همه عمر در پای خم طی کنم

بیا ساقی آن می که چون گل کند

همه باغ پر بانگ بلبل کند

به من ده که چون گل بخواهم شکفت

که راز شکفتن نشاید نهفت

بیا ساقی آن می که چنگ صبوح

بدین مایه سر کرد آواز روح

به من ده که اسب سخن زین کنم

سرود کهن را نو آیین کنم

نواسنج خوش خوان من یاد باد

که چندین نوای خوشم یاد داد

برفت و برفتند از خود برون

سراپرده بردند در دشت خون

نگه کن که راه دلم چون زدند

که این زخمه در پرده ی خون زدند

بیا ساقی آن می که چون بنگریم

ز خون سیاووش یاد آوریم

به من ده که داغ دلم تازه شد

سر دردمندم پر آوازه شد

از آتش گذشتند با جان پاک

که پاکان از آتش ندارند باک

ولیکن بدی چون کند داوری

ز نیکان همان طشت خون آوری

ستم بود آن خون فرو ریختن

سزای ستمکاره آویختن

بیا ساقی آن می که دفع گزند

ازو جست فرزانه ی دردمند

به من ده که با داغ و دردم هنوز

سر از جیب غم بر نکردم هنوز

دریغ آن گرانمایه سرو جان

که ناگه فرو ریخت چون ارغوان

چه پر خون نوشتند این سرگذشت

دلی کو کزین غصه پر خون نگشت؟

خردمند دیرینه خوش می گریست

اگر مرگ داد است بیداد چیست؟

بیا ساقی آن می که چون روشنی

به روز آرد این شام اهریمنی

به من ده کزین دامگاه هلاک

بر آیم به تدبیر آن تابناک

جهان در ره سیل و ما در نشیب

بر آمد ز آب خروشان نهیب

که خواهد رسید، ای شب آشفتگان

به فریاد این بی خبر خفتگان؟

مگر نوح کشتی بر آب افکند

کمندی به غرقاب خواب افکند