نقش او در دل چه زیبا می نشست

سنگدل آیینه ی ما را شکست

آینه صد پاره شد در پای دوست

باز در هر پاره عکس روی اوست

آینه درعشق بازی صادق است

آینه یک دل نه، صد دل عاشق است

سال ها آیینه بی تصویر ماند

آه کاین بی روشنایی دیر ماند

مانده در کنج شبستان ناصبور

دیده ی بیدارش از دیدار دور

روزگارش چهره پوشید از غبار

تا چه ماند از غبار روزگار

شامگاهان با شفق خون می گریست

صبحدم بی مهر افزون می گریست

از گذار سایه های ابر ودود

فکر رقص شعله اش در می ربود

ناگهان برقی زد آن چشم سیاه

آینه لرزید در دل زان نگاه

گفت اینک وقت دیدارم رسید

سرمه سای چشم بیدارم رسید

آه ای آیینه این روز تو نیست

پشت این صبح دروغین تیرگی ست

ای غریب افتاده ی برگشته روز

کار دارد با تو این هجران هنوز

اشک ها خواهد هنوز از دیده ریخت

تارها از جان و دل خواهد گسیخت

دیده بر هم نه کزین صبح نخست

جز سیه رویی نخواهی باز جست

بخت دیداری ندارد آینه

دیده بر هم می گذارد آینه

خواب می بیند که سر زد آفتاب

بازشد لبخند نیلوفر بر آب

خوبرو آمد به آرایش نشست

روی خوب آرایش آیینه است

چون گره بند شب از گیسو گشود

موج ابریشم به دوش آمد فرود

از بنا گوشش سحر بر می دمید

صبح روی شانه اش می آرمید

سینه اش آیینه دار مهر و ماه

مانده در چاک گریبانش نگاه

جنبش چالاک بازو بی شتاب

پیچ و تاب رقص نیلوفر بر آب

سرمه سای چشم مستش دست ناز

سرمه از چشمش سیاهی جسته باز

دست گلگون بر لب چون غنچه برد

غنچه را گل کرد و گل بر گل فشرد

آینه حیران ز روی فرخش

سیب سرخ بوسه می چید از رخش

آه، ای آیینه جان آیینه جان

نیست از خواب تو خوش تر در جهان

خواب خوش دیدی، ولی آن زیب و فر

می کند بیداریت را تلخ تر

آخر از سیبی دلت خون می کنند

زین بهشت نیز بیرون می کنند

مایه ی درد است بیداری مرد

آه ازین بیداری پر داغ و درد

خفتگان را گر سبکباری خوش است

شبروان را رنج بیداری خوش است

گرچه بیداری همه حیف است و کاش

ای دل دیدار جو بیدار باش

هم به بیداری توانی پی سپرد

خفته هرگز ره به مقصودی نبرد

پر ز درد است آینه، پیداست این

چشم گریان می نهد بر آستین

هر طرف تا چشم می بیند شب است

آسمان کور شب بی کوکب است

آینه می گرید از بخت سیاه

گریه ی آیینه بی اشک است و آه

در چنین شب های بی فریاد رس

روز خوش در خواب باید دید و بس