چو از خسرو شه قیصر خبر یافت

باستقبال خسرو کار دریافت

بزودی کرد قیصر کار ره ساز

فرستاد اسب و خلعت پیش شه باز

رخ خورشید رخشان نازده تیغ

برآمد صبح خون آلوده از میغ

پگاهی با سپاهی چند یکسر

رسید آنجا که خسرو بود قیصر

چو قیصر دید خسرو را ز دوری

بدو نزدیک شد چون ناصبوری

گرفتش در بر و اشکش روان گشت

که بی جانان بسی الحق بجان گشت

بدو گفتا دل من چون جگر سوخت

فراقت ای پسر، جان پدر سوخت

بسی غم گوشمال خسروم داد

بحمداللّه کنون جانی نوم داد

مپرس ازمن که بیتو حال چون بود

که گر دل بود در دریای خون بود

کشیدم پای دل در دامن درد

نهادم چشم جان بر روزن درد

کنون از دامنم هوری برآمد

کنون از روزنم نوری برآمد

بحمداللّه که دیدم روی تو باز

رسیدی سوی من، من سوی تو باز

چو لختی قصّهٔ محنت بخواندند

ازانجا برنشستند و براندند

شکر پاشان بشادی رای کردند

بشکر شاه شهرآرای کردند

ز دست سیم پاشان از پگاهی

شده روی زمین چون پشت ماهی

چه جشنی بود، خلدی بود پرحور

همه حوران چو ماه و ماه پرنور

چه عیدی بود، عیدی بود پرجوش

همه عیش و سماع و نوش برنوش

چه مجلس بود، باغی بود پرگل

همه باغ آفتاب و جام پرمل

بهر دم جام نوشین بیش خوردند

ز می صد شیشه سیکی پیش کردند

چه گر خوش بود از خسرو جهانی

نبود آن غمزه دلخوش زمانی

فراق گل دلش را رنجه میداشت

دلش را شیر غم در پنجه میداشت

ز هجران آتشش بر فرق میشد

دراب چشم هر دم غرق میشد

همه عالم بگردیده چو گویی

ز عالم بین خود نادیده بویی

فغان میکرد کای گل چون کنم من

که خار توزدل بیرون کنم من

چوگم گشتی ز که جویم نشانت

که بسیاری بجستم در جهانت

ز که پرسم ندانم راه کویت

که در کوی اوفتادم زارزویت

اگر عشق تو جان من نبودی

بعالم در، نشان من نبودی

شکار شیر عشقت جز جگر نیست

تو گویی در تنم جانی دگر نیست

چو شیری کو بگیرد گور در راه

بدندان درنیارد جز جگرگاه

جگر چون خورد، ره گیرد ز سرباز

بروباهان گذارد آن دگر باز

درین ره عشق تو چون شیر بیشه

نداند جز جگر خوردن همیشه

ز خود یکبارگی دستم فرو بست

اگر دستم نگیری رفتم از دست

دلم در داغ نومیدی کشیدی

ز بیخم کندی و شاخم بریدی

سرم بر خاک و رویم بر زمینست

ز دردم فارغی دردم ازینست

ترا دارم ز ملک این جهانی

تو خود چون جان ز چشم من نهانی

چو جان پنهان شدی چون جویمت من

مگر کز پرده بیرون جویمت من

دو اسبه دل دوان شد در خیالت

نیافت از هیچ ره گرد وصالت

نشستم مدتی در بند پندار

نیامد راست با پندار من کار

خطا بود آنچ میپنداشتم من

کنون زین کار،‌دل برداشتم من

چه میگویم که تا جانم رفیقست

ز جانانم نشان جستن طریقست

چو گفت این راز بی صبری بسی کرد

ز هر سویی خبر پرسان کسی کرد

نه از فیروز و نه ازگل خبر بود

ازین غم هر زمان حالش بتر بود

چوبودش یک نفس صد باره تیمار

بآخر گشت آن بیچاره بیمار

نه دارو سودمند آمد نه جُلاّب

علاجش بود گل، گل غرقه در آب

پدر میداد پندش شام و شبگیر

که خوش باش ای جوان و جام می گیر

جوانی داری و اسباب شاهی

مکش جور و بکن چیزی که خواهی

مباش ایمن ازین گردنده پرگار

دمیست این عمر ازین دم بهره بردار

خوشی امروز می خور تا توانی

که فردا را کسی نکند ضمانی

درین دم همدمی دیگر گزین تو

کجا درمانی از یک همنشین تو

ترا هرجا که ماهی زیر پردهست

اگر رغبت نمایی عقد کردهست

کم گل گیر اگر گل ریخت از بار

که گر گل هست خالی نیست از خار

ترا چندانکه گل در ملک رومست

ز طاعت نرمتر،‌گردن ز مومست

زجایی دلبری کن اختیاری

ز گل تا کی زنی در دیده خاری

اگر خواهی، دو صد شاه کُله دار

دراندازد بدامادیت دستار

نشستی در غم یک پای موزه

که گفتت جز بگل نگشای روزه

ترا صد ماه جان افروز باید

اگر نبود گلی خود روی، شاید

اگر گل شد ترا، صد نوبهارست

که در هر یک، هزاران گل ببارست

اگر گل شد، جهانی پر شکر هست

جهانی بیش میخواهی وگر،‌هست

تو تا بودی ز گل آواره بودی

گهی بر خار و گه برخاره بودی

زمانی سنگ صحرا میشمردی

زمانی کوه و دریا میسپردی

زمانی پای در گل میفتادی

زمانی دست بر دل مینهادی

زماانی زهر زاری میچشیدی

زمانی درد و خواری میکشیدی

تو خود اندیشه کن با این همه بار

گلی میارزدت با این همه خار؟

تو چون کُشتی خوشی خود را ببازی

اگر گل باشد وگرنه، چه سازی؟

چو تو مُردی چه گل باشد چه خارت

که گل در زندگی آید بکارت

که میداند که گل مردهست یا نه

جهان بیتو بسر بردهست یا نه

تو چندی در عزای او نشستی

بمحنت در بلای او نشستی

بمردهست او، اگر او زنده بودی

بدین غم کاشکی ارزنده بودی

ز گل بیگانگی جوی و جدایی

کسی با مرده کی کرد آشنایی

شد ازگفت پدر چون زر،‌ رخ او

فرو بست از خجالت پاسخ او

بر آن بنشست تا این چرخ مینا

چه بازی آردش از پرده پیدا

قدرچه بند و تقدیرش کند باز

قضا از سر چه تدبیرش کند ساز

هر آنکس کز مراد خود جدا شد

فدای زخم چوگان قضا شد

همه در بیم و سرگردان بمانده

که چون گوییم درچوگان بمانده