دایرهٔ پرگار سخن را از پرگار خانهٔ دو زبان ساختن و در میدانگاه خاتمهٔ بیان علم فراغت افراختن و خاتمه سخن را به مناجات مثنی کردن و نامهٔ کن و خامهٔ قدرت تمام نمودن رسالهٔ رسالت به نعمت مهر محمدی ختم نمودن
بحمدالله که گر دیدیم رنجی
در آخر یافتیم این طور گنجی
در او ناسفته گوهرها نهاده
طلسمش تا به اکنون ناگشاده
به نام ایزد چه گنج شایگانی
کز او گردید پر جوهر جهانی
که پر جانی در این اندیشه دادم
به دشواری چنین گنجی توان یافت
بلی کی گنج بیرنجی توان یافت
دماغم تیره شد چون خامه بسیار
که تا کردم رقم این نقش پرگار
ز مو اندیشه را کردم قلم ساز
شدم این لعبتان را چهره پرداز
بسی همچون بخورم سوخت ایام
که تا گشتند این روحانیان رام
سحر خیزی بسی کردم چو خورشید
چو بوته پر فرو رفتم به آتش
که آخر این طلا گردید بیغش
که مشتی خاک ره گر برگرفتم
مگر شد خاطر من مهر جان تاب
برون آوردهام از کان امید
زر لایق به زیب تاج خورشید
چنین بیغش زری از کان برآید
چه کان کز مادر امکان بزاید
در این معدن که زر سیماب گردید
پریشانی بسی دیدم چو سیماب
که تا شد جمع این مشتی زر ناب
بدین در هم نشان دیگری نیست
که این بکران معنی رو نمودند
سخن کاو بکر خلوتگاه غیب است
نهان گردیده در خرگاه عیب است
به هر آلودهای کی رو نماید
کسی کاین نظم دور اندیشه خواند
شمارد پنج نوبت سی به تضعیف
که با شش باشدش تاریخ تصنیف
نداند گر به این قانون که شد فکر
بجوید از همه ابیات پر فکر
و گر نه این سخن کی حد من بود
کسی کاین نظم بیمقدار خواند
ز سد بیت ار یکی پرکار داند
نه رسم عیب جویی پیشه سازد
حیات خود در این اندیشه بازد
همان به کاین حکایتها نگویم
که باشم من که باشد عیب جویم
خدایا پردهای بر عیب من کش
بنه مهری بر این قلب زر اندود
که در ملک جهان رایج شود زود
که از نو پرده از طلعت کشیده
نه از بیطالعیها پیر گردد
که در معنی ندارد رنج دعوی
ز دست خائنانش در امان دار
به ملک حفظ خویشش جاودان دار