نشستن شاهزاده بر تخت شهریاری و بلند آوازه گشتن در خطبهٔ کامکاری و در اختصار قصه کوشیدن و لباس تمامی بر شاهد فسانه پوشیدن
که مدتها بهم منظور و ناظر
نه بیهم صبر و نی آرامشان بود
همین دمسازی هم کارشان بود
به گلشن لشکر بهمن گذر کرد
خزان پر زعفران میکرد پستان
عیان گردید یخ بر جای نسرین
ز یخ خود را کشیده در پناهی
به یکدیگر زدی از ژاله دندان
ز سرما خشک گشته پنجهٔ تاک
به رفتن آب از آن کم داشت آهنگ
که یخ در راه او زد شیشه بر سنگ
شکست از سنگ ژاله جام لاله
به خاک افتاد نرگس را پیاله
به گلشن خسته رنگ از روی سبزه
به بستر تکیه زد از پایهٔ گاه
به دل کردش بدانسان آتشی کار
که میکاهید هر دم شمع کردار
بزرگان را به سوی خویشتن خواند
به صف در صد گاه خویش بنشاند
ز دلتنگی لب از گفتار بسته
به روی شه نشان مرگ و ظاهر
به سوی اهل مجلس شاه چون دید
اشارت کرد تا دستور برخاست
به گوهر تخت عالی را بیاراست
پس آنگه گفت تا شهزاده چین
به سوی مصریان رو کرد آنگاه
که تا امروز بودم بر شما شاه
شه اکنون اوست خدمتکار باشید
چو بر تخت زر خویشش نشانید
به دست خود بر او گوهر فشانید
غبار راه او از چهره رفتند
به عالم هست اکنون این ترانه
دو سر هرگز نگنجد در کلاهی
دو شه را جا نباشد تختگاهی
چو روزی چند شد شه رخت بربست
به جای تخت بر تابوت بنشست
الف قدان بسی با لعل چون نوش
چو شمعی پیش تابوتش سیه پوش
ز یکسو جامه کرده چاک منظور
فتاده از خروشش در جهان شور
ز سوی دیگرش ناظر فغان ساز
به عالم نالهاش افکنده آواز
به سوی خاک بردندش به اعزاز
خروشان آمدند از تربتش باز
به فوتش هفتهای ماتم گرفتند
بزرگان را به بهشتم روز دستور
تمامی برد با خود سوی منظور
که تا آورد بیرونشان ز ماتم
جهان را شیوه آری اینچنین است
نشاط و محنتش با هم قرین است
اگر غم شد، نماند نیز شادی
اگر درویش بد حال است اگر شاه
گذر خواهد نمودن زین گذرگاه
به مخزنهای لعل و گوهر خویش
چنین عمری که کس نفروخت یکدم
ز دورانش به گنج هر دو عالم
ببین تا چون فنا کردیمش آخر
چو آن کودک که او بیرنج عالم
به دست آورد کلید گنج عالم
کند هر لحظه دامانی پر از در
وز آن هر گوشه سوراخی کند پر
از این درها که ما در خاک داریم
بسا فریاد کز حسرت بر آریم
چو شد القصه شاه مصر منظور
به عالم عدل و دادش گشت مشهور
چواز دورش به شاهی شد بشارت
به عالم داد عدل و داد دادند
یکی بودند تا از جان اثر بود
بهمشان میل هردم بیشتر بود
ز یاران بیوفایی بد جفاییست
خوشا یاران که ایشان را جفا نیست
که کار شهد ناید هرگز از زهر
از این عقرب نهادان وای و سد وای
که بر دل جای زخمی ماند سد جای
چنین یاران که اندر روزگارند
بسی عریان تنان را جای بیم است
از آن عقرب که در زیر گلیم است
نه یی نقش گلیم آخر چنین چند
توانی بود در یک جای پیوند
به کس عنقا صفت منمای دیدار
ز مردم رو نهان کن کیمیا وار