وقت را غنیمت دان آنقدر که بتوانی

حاصل از حیات جان ایندمست تا دانی

ای که ده جهت داری جامه زمستانی

بر تن خودت کن بار آنقدر که بتوانی

بر نهالی اطلس چون دهی شب آسایش

حاصل از حیات جان آندمست تا دانی

پیش رخت ابیاری گفت راز مخفی دان

با طبیب نامحرم حال راز پنهانی

دل زمعجر روبند کوش داشت دانستم

چشم بند زردوزی میرد به پیشانی

هر که رخت سرما را غم نخورد نادم شد

عاقلا مکن کاری کآورد پشیمانی

پیر خرقه ات گویم پیشک از ره کسوت

هر زمان که در پوشی رخت صوف جرجانی

رخت صوفک ایقاری داد تو نخواهد داد

جهد کن که از ارمک داد خویش بستانی