بریز ماه من ای آفتاب آفاقی
ز خط جام جم دل شراب اشراقی
بیار ساقی ای فیض اقدست ساقی
ازان رحیق که بخشد بزهر تریاقی

*****
مرا که فانی عشقم ز باده باقی
بدار باقی یعنی ز خویش کن فانی

*****
بیا که سنگ شد از سرخ گل بسان شقیق
بیار باده ببوی گلاب و رنگ عقیق
نه بل میی که زرنگست و بوی صاف و رحیق
رحیق مانده بمینای دل ز عهد عتیق

*****
کدام دل دل عارف که باده تحقیق
از او کشند حریفان بزم عرفانی

*****
دوباره تازه شد از باد روزگار کهن
می کهن غم نو میبرد ز خاطر من
بت منا که چو لعل تو نیست سنگ یمن
بریز لعل که بارد سحاب در عدن

*****
برنگ لاله و سنگ عقیق و بوی سمن
بروی سرخ تر از بهرمان سیلانی

*****
نگار من که سر زلف تست ظل همای
بسلطنت رسد ار اوفتد بفرق گدای
که عود غالیه بیزست و دود لخلخه سای
حدیث طره ات ار بگذرد بچین و ختای

*****
ختاتبه شود و چین شود چو نقش سرای
که بسته بی جان تصویر پنجه مانی

*****
مرا بدل غمت ای آفت چگل خوشتر
بدست زلف تو ایماه معتدل خوشتر
ز سینه ئیکه دراونیست عشق گل خوشتر
سر فسرده جمادست مشتعل خوشتر

*****
هوای قد تو در بوستان دل خوشتر
هزار مرتبه زین سروهای بستانی

*****
میی که تا کش در لامکان دل شده کشت
صنوبر دل کامل درخت باغ بهشت
که خاک طوبی با آب زندگیش سرشت
خم شراب حقیقت که گر بخاک و بخشت

*****
زنند و ریزند از خاک و خشت طرح کنشت
کنشت خندد بر قبله مسلمانی

*****
بساتکین من آن لعل گون شراب بریز
بماه نو ز سهیل خم آفتاب بریز
ب آتشی که زدی بر دل من آب بریز
ز طره در قدح باده مشگ ناب بریز

*****
ز لعل در می عناب گون گلاب بریز
وزان گلاب بخر مغز را ز حیرانی

*****
بتا عصاره تاک کف کلیم بیار
بشکر دست جواد و دل کریم بیار
بیار مایه امید و دفع بیم بیار
می جلال و جمال از خم حکیم بیار

*****
بط وجوب ز خمخانه قدیم بیار
که وا رهانی ما را ز قید امکانی

*****
درآمد از در من دوش با پیام سروش
بتی ز غالیه بر ماه گشته مرزنگوش
نموده حلقه ز مشگ تتار و کرده بگوش
فکنده در بنه کائنات جوش و خروش

*****
نمود جلوه و مارا نه عقل ماند و نه هوش
شدند هر دو بشمشیر عشق قربانی

*****
درآمد از در و ما را ز هوش کرد بری
مهی که داشت بگلبرگ تازه مشک طری
بروی لاله خود رو بنفشه طبری
بسرو ماند و رفتار او بکبک دری

*****
لطیف تر ز ملک دلربای تر ز پری
که چون پری ره دل میزند بپنهانی

*****
بکفر زلف مرا چاک زد بد امن کیش
ز خسروان نظر افکند بر من درویش
بنوشداروی جان کرد مرهم دل ریش
بگفتمش به ازین هست منزلی در پیش

*****
میان جمع بتان دست زد بزلف پریش
اشاره کرد بسر منزل پریشانی

*****
نهاد ساتکنی پر ز باده انوار
بدست من که بنوش این می تجلی یار
دلم که بود ز اندوه همچو بوتیمار
کشید باده و شد باز جبرئیل شکار

*****
ز خود برون شد و منصور وار بر سر دار
زد از تسلط توحید کوس سبحانی

*****
سپس که گشت تنم در جناب عشق فدی
بگوش جان من آمد ز عرش ذات ندی
که ای منصه انوار آفتاب هدی
خدای جستن جستن بود ز خوی خودی

*****
بدوش کرد ز توحید خاص خاص ردی
کسی که اطلس و اکسون اوست عریانی

*****
شنید گوش دلم چون ز غیب نغمه راز
چو باز از قفس اسم زد در پرواز
گشود بال بجوی که از نشیب و فراز
گذشت و اسم و صفت ماند و ناز مرد و نیاز

*****
بظل رایت توحید پر فکند چو باز
ببام قصر جلال علی عمرانی

*****
شهی که عرش دل اوست مستوی الرحمن
مکان عرش که باشد بر از زمان و مکان
چو در نوردد فراش امر فرش زمان
تجلی احدی کون را کند بنیان

*****
ز سمت غرب خفا آفتاب شرق عیان
کند طلوع و شود کائنات را بانی

*****
شهی که عقل هیولای استقامت اوست
قیامت من و دل در قیام قامت اوست
قیام قامت موزون او قیامت اوست
امام ملک و ملک بنده امامت اوست

*****
ز یک تجلی مولود با کرامت اوست
چهار و هفت اب و ام و عالی و دانی

*****
کسیکه گام نهد در قفای سالک عدل
تواند آنکه برد راه در مسالک عدل
بود ملیک رقاب ملوک مالک عدل
بدولت علوی محو شد مهالک عدل

*****
که بندگان در خسرو ممالک عدل
بدست گرگ سپارند چوب چوپانی

*****
گدای سر ولی خسرویست دایه گنج
بود دلی که خراب خداست مایه گنج
نهاده بر در سلطان فقر پایه گنج
فتاده بر سر درویش دوست سایه گنج

*****
ندیده وحدت جمع از هزار جایه گنج
دلی که نیست در او دستگاه ویرانی

*****
علیست گوهر دریای بیکرانه دل
همای عشقش عنقای آشیانه دل
ولایت او دام دلست و دانه دل
ز دست خیمه درویش او بخانه دل

*****
من ار بگویم در عشق او فسانه دل
کفاف ندهد صد سال زاد کیوانی

*****
دلی که بسته تجرید پای بند خداست
سری که پوید آزاده در کمند خداست
نیوش پند من ای راهرو که پند خداست
بعشق کوش که عشق اختر بلند خداست

*****
سوار عشق ولی راکب سمند خداست
که در نوردد هفت آسمان ب آسانی

*****
خدای امر شه اولیا علی ولی
ظهور ذات ابد سر وحدت ازلی
که وصف ذاتی او قائمی و لم یزلی
ز بس کمال محلاستی ببی بدلی

*****
ز فرط علو مسمی بود باسم علی
که قائمست بذاتش صفات ربانی

*****
شهی که جامه خورشید در غمش چاکست
مهی که ذره او آفتاب افلاکست
ز شرک دور و ز شک خالی و ز غش پاکست
زر وجودش کبریت احمر خاکست

*****
حقیقت او مقصود سر لولاکست
طریقت او قیوم راه انسانی

*****
بدین صراط من و دل دو پیر و سلفیم
بعشق او پدر خویش را نکو خلفیم
شهید شاه بادراک سر من عرفیم
علی معاینه دریاستی و ماش کفیم

*****
دو گوهریم وز دریای شحنه النجفیم
ز فیض آن کف کز اوست ابر نیسانی

*****
خدای گشت چو ظاهر بذات مصطفوی
نواخت نوبت شاهی بدولت علوی
حقیقت احدی در لباس مرتضوی
بجلوه آمد و زد بر فراز عرش لوی

*****
لوای وحدت و شد ماسوی بنفی سوی
نماند غیر خدائی که نیستش ثانی

*****
شه منا که سیهل و سماک زنده تست
تو پادشاهی و خورشید و ماه بنده تست
توئی که گریه ابراز هوای خنده تست
حجاب چهره برافکن اگر پسنده تست

*****
که آفتاب گذارد که سر فکنده تست
بپیش پای تو بر خاک راه پیشانی

*****
حدیث نفس مرا گفت ترک عرفان کن
ببند طرف ز دولت ز فقر کتمان کن
چه گفت گفت که ترک وصال جانان کن
بیار روی بتن پشت بر دل و جان کن

*****
بشوی دفتر توحید و مدح دیوان کن
مرا چه کار بدیوانگان دیوانی

*****
ز جان چگونه دل خویش را بتن بندم
ز دوست چون دل خود را بخویشتن بندم
چرا ز یزدان خاطر باهرمن بندم
که بست طرف ازین سلطنت که من بندم

*****
حدیث عشق ترا بر پر سخن بندم
که عرش و فرش بگیرم بعون یزدانی

*****
منم گدای تو و آسمان گدای منست
چو آشنای توام دولت آشنای منست
سخن سماست ولی مزد شست پای منست
ستاره آینه صیقل صفای منست

*****
بچشم او ز ثنای تو توتیای منست
تبارک الله ازین سرمه صفا هانی

*****
بخاک پای تو کز اوست وحدت جانم
بگرد کثرت آلوده نیست دامانم
بجان سوارم و ملک دلست میدانم
من ار بصورت آشفته و پریشانم

*****
گدای عشقم و بر عقل و نفس سلطانم
ببین شرافت این جوهر هیولانی