کتابخانه دیجیتال

ادیب صابر ترمذی

ادیب صابر ترمذیدیوان اشعار | ترمذیقطعه ها

457

شمارهٔ ۱: چون اشتیاق من به تو افزون ز شرح بود - ممکن نشد که شرح دهم اشتیاق را
شمارهٔ ۲: خیال تو یک ساعت از چشم من - نگردد چو مهر تو از دل جدا
شمارهٔ ۳: ز بخشندگان صحن عالم تهی شد - قضا مرگ بخشید بخشندگان را
شمارهٔ ۴: مویم سپید و نامه سیه ماند از گناه - جز عذر و توبه چاره ندانم گناه را
شمارهٔ ۵: همه از عشق زندگانی خویش - دوست می داشتم جوانی را
شمارهٔ ۶: اهل عطا کسی است که فضلی بود در او - نبود هر آن عطا که بدین کس دهی خطا
شمارهٔ ۷: هرکه سعی بد کند در حق خلق - همچو سعی خویش بدبیند دعا
شمارهٔ ۸: چرا تفاخر جویی بر این و آن به لقب - چرا تکبر برزی بر این و آن به خطاب
شمارهٔ ۹: ننویسی جواب نامه من - نامه من نیرزدت به جواب
شمارهٔ ۱۰: جهانی منم بی نصیب از جهان - ز روی مثابت ز رای مصیب
شمارهٔ ۱۱: ای فلک قدری که شمس دین و دین دولتی - دولت تو دولت دنیا و دین و دولت است
شمارهٔ ۱۲: رئیس و سید شرق و خراسان - جمال تو سعادت را سعادت
شمارهٔ ۱۳: آرزومندی من خدمت و دیدار تو را - چون جفای فلک و محنت من بسیار است
شمارهٔ ۱۴: ای خسرو ملوک و جهان دار چیره دست - سلطان شرق و غرب و خداوند هر که هست
شمارهٔ ۱۵: ای شرف دین حق و نصرت اسلام - تحفه امت تویی ز صدر نبوت
شمارهٔ ۱۶: ساقیا در جام من ریز آب رز - زان بضاعت ده که عشرت سود اوست
شمارهٔ ۱۷: ز روزگار مرا خار هست و خرما نیست - مثل خطاست که گویند خار با خرماست
شمارهٔ ۱۸: غم امروز جان من فرسود - غم فردا تن مرا بگداخت
شمارهٔ ۱۹: پیش پیری دلم حکایت کرد - کز جوانی مرا چه بود بگفت
شمارهٔ ۲۰: حکیم ماست به حکمت ز جمله حکما - محدثی که حدیثش برابر حدث است
شمارهٔ ۲۱: حق ببین و بگو به چشم و زبان - تا به صحرای دین رسی ز نهفت
شمارهٔ ۲۲: مدار بسته در خویش و تنگ بار مباش - که این دو عیب بزرگ از بزرگواری نیست
شمارهٔ ۲۳: هیچ شرف چون شرف علم نیست - بدرقه علم به از حلم نیست
شمارهٔ ۲۴: اکنون که خصومات همه اهل زمانه - بر رای تو مقصور شد از روی حکومت
شمارهٔ ۲۵: قدر مردم سفر پدید کند - خانه خویش مرد را بند است
شمارهٔ ۲۶: هیچ نعمت چو زندگانی نیست - به خوشی نزد هر که جا نور است
شمارهٔ ۲۷: حرمت تو حسبی و نسبی است - حرمت نعمتی و مالی نیست
شمارهٔ ۲۸: تو را که فضل و هنر هست و بخت و دولت نیست - درست شد که گنه مر زمانه نه تو راست
شمارهٔ ۲۹: خبرت خفته می دهد دربان - گر نخفتی خلاف گفتن چیست
شمارهٔ ۳۰: یارب درخت عمر مرا بار و برگ ده - گرچه درخت عمر مرا بار و برگ نیست
شمارهٔ ۳۱: با هر آن دوست که گویم غم خویش - غم او از غم من بیشتر است
شمارهٔ ۳۲: اگر چه هست جان اندر تن ما - نمی دانند دانایان که جان چیست
شمارهٔ ۳۳: به وفات تو مال تو ببرند - وارثان تو از ذکور و اناث
شمارهٔ ۳۴: به چرخ و کرخ رسیدم ز لفظ نامه تو - حروف و معنی او را چو درج دیدم و برج
شمارهٔ ۳۵: ای خلافت را امام و ای امام را قوام - قصد تو قمع فساد و عزم تو عون صلاح
شمارهٔ ۳۶: فرو بارید طوفان بر سر من - چو از پیری مرا مجروح شد روح
شمارهٔ ۳۷: هر زمان این زمانه توسن - عیش بر من به ناخوشی دارد
شمارهٔ ۳۸: تکیه بر اعتقاد باید کرد - بر خدا اعتقاد باید کرد
شمارهٔ ۳۹: فضلی که بر او زکات باشد - فضل شرف القضات باشد
شمارهٔ ۴۰: ای دریغا که عهد برنایی - عهد بشکست و جاودانه نماند
شمارهٔ ۴۱: اگر مروت و جود است در جهان موجود - چرا ز هر دو به حاصل نمی شود مقصود
شمارهٔ ۴۲: قرب یک ماه شد که در شب روز - چشم من ماه و آفتاب ندید
شمارهٔ ۴۳: رسید نوبت پیری و رفت برنایی - دل از نشاط و طرب نا امید باید کرد
شمارهٔ ۴۴: عالم که خوردنش همه غم باشد از جهان - بهتر ز جاهلی که نعیم جهان خورد
شمارهٔ ۴۵: فر جوانیم به هزیمت نهاد روی - تا روز پیری آمد و بر من سپه کشید
شمارهٔ ۴۶: چون همه روی زمانه سوی جفا بود - محتشمان عادت زمانه گرفتند
شمارهٔ ۴۷: جوانی برون رفت و پیری درآمد - روا دارم ار با من آرام گیرد
شمارهٔ ۴۸: از اهل این زمانه پریشان شده ست طبع - نظم نکو به طبع پریشان نمی رسد
شمارهٔ ۴۹: دوستانی که مر مرا بودند - همه در زیر خاک، خاک شدند
شمارهٔ ۵۰: خواجه را با همه زفتی هوس مدح خود است - بر لب خوک چه جای هوس بوسه بود
شمارهٔ ۵۱: آدمی از برای لذت خویش - زندگانی دراز می خواهد
شمارهٔ ۵۲: چو راه جوانی سپردم به فسق - به پیری ره توبه باید سپرد
شمارهٔ ۵۳: به ماتم نشستی به مرگ زنت - از این پس به مرگ تو ماتم بود
شمارهٔ ۵۴: به برنایی چنان بردم گمانی - که گر دلبر نیابد دل بمیرد
شمارهٔ ۵۵: به هنر فخر کن مکن به گهر - نه همه فخر از آب و گل باشد
شمارهٔ ۵۶: روشن شود دو دیده چو بینم خطاب تو - من در خطاب و خط تو زان دارم اعتقاد
شمارهٔ ۵۷: بیار ای ساقی خورشید چهره - میی کو صفوت از خورشید دارد
شمارهٔ ۵۸: سرشکی کز غم معشوق بارم - همه رنگ لب معشوق دارد
شمارهٔ ۵۹: ای کریمان بلح و ممدوحان - جودتان زفتی از زمانه ببرد
شمارهٔ ۶۰: بدین زمانه که ما اندر او گرفتاریم - بزرگ و خرد همی ذل یکدگر جویند
شمارهٔ ۶۱: مردم جاهل محل علم نداند - مردم بی اصل نام نیک نجوید
شمارهٔ ۶۲: آنها که بپرسند و ببخشند مرا چیز - از من به زبان و قلم و شعر بترسند
شمارهٔ ۶۳: ندارم امید بهی زین زمانه - که عمرم همه در امید بهی شد
شمارهٔ ۶۴: نه طالعی که امانم دهد ز خشم خدا - نه نعمتی که بدو خلق را کنم خشنود
شمارهٔ ۶۵: تا مال نبخشی ز هنر بهره نیابی - چون نم نبود سبزه به جز خشک نگردد
شمارهٔ ۶۶: خوار شود تن به مرگ اگر چه عزیز است - عز تن مرده عزیز بمیرد
شمارهٔ ۶۷: اگر به زمیری است پیری، نخواهم - که هرگز بت من مرا میر خواند
شمارهٔ ۶۸: بنده در مستی اگر گفت فضول - جرم او را به تفضل بگذار
شمارهٔ ۶۹: ای وزیر شاه عالم، ای نصیر دین حق - عقل را کلکت نصیر و علم را رایت وزیر
شمارهٔ ۷۰: ز جمله نعمت دنیا چو تندرستی نیست - درست گرددت این گر بپرسی از بیمار
شمارهٔ ۷۱: به میدان و دیوان بداندیش را - زتیغ و قلم کرده ای کارزار
شمارهٔ ۷۲: تامل کن از رفتن رفتگان - که بودند چون تو به نفس و نفس
شمارهٔ ۷۳: ایا به محمدت و بر و مکرمت معروف - خط علوم و ادب را شمایل تو حروف
شمارهٔ ۷۴: چون نیابد مهتر از کهتر عطا - پس میان کهتر و مهتر چه فرق
شمارهٔ ۷۵: زحد گذشت و به غایت رسید و بی مر شد - جفای اختر و قصد سپهر و جور فلک
شمارهٔ ۷۶: بسی به بود مردن از زیستن - کرا زندگانی نباشد به برگ
شمارهٔ ۷۷: گرم حاجت آمد به تعریف تو - تو را هست فخر و مرا نیست ننگ
شمارهٔ ۷۸: زنفس او به لطافت همی رسند نفوس - ز عقل او متحیر همی شوند عقول
شمارهٔ ۷۹: زاهل جود و سخاوت زمانه خای ماند - چه جرم مفلسی خویش بر زمانه نهم
شمارهٔ ۸۰: چو شمشیرم اندر نیام هنر - به قیمت بلند و به گوهر تمام
شمارهٔ ۸۱: به روز از بیم دشمن شاد گشتن - غم دل پیش کس گفتن نیارم
شمارهٔ ۸۲: خوش است باده که باشد یکی حریف ظریف - ظریف نیست حریفی که بشمرد نفسم
شمارهٔ ۸۳: قوتم با نام برنایی برفت - بار ضعف از وام پیری می کشم
شمارهٔ ۸۴: بودم از روز جوانی هر نفس در لذتی - زان چنین در حسرت روز جوانی مانده ام
شمارهٔ ۸۵: گر کف پای تو را ز عشق ببوسم - تا نکند بسدین لب تو فسوسم
شمارهٔ ۸۶: گر خدمتی نویسم و ننویسم - ور مدحتی فرستم و نفرستم
شمارهٔ ۸۷: تا نمودی عارض چون لاله ام - همچو بلبل با خروش و ناله ام
شمارهٔ ۸۸: از بلخ تا به ترمذ اسبیم وعده کردی - چون بی خبر درآیم دانی چه گفته باشم
شمارهٔ ۸۹: بزرگ آل پیمبر بزرگ حادثه ای - که چون تویی بود اندر کف زمانه زبون
شمارهٔ ۹۰: ای دو چشم اجل به تو نگران - چند خندی زگریه دگران
شمارهٔ ۹۱: دل من مهر آن گزید که او - بسته دارد میان به کینه من
شمارهٔ ۹۲: ز دشمنان کهن دوستان نوسازی - به دست دیو بود عقل را گرو کردن
شمارهٔ ۹۳: اگر پیری مرا در خانه بنشاند - بسا رنجا کز آن آسودم اکنون
شمارهٔ ۹۴: شوم به بدرقه لا اله الا الله - ز راه آخرت از خوف خاتمت ایمن
شمارهٔ ۹۵: در جهان تا کریم و مکرم بود - از مدیحم تهی نبود دهان
شمارهٔ ۹۶: سه چیز است آنکه نزدیک خردمند - شود زان هرسه حاصل انس ایشان
شمارهٔ ۹۷: کردگارا کیسه ای دارم زسیم و زر تهی - هر سبکساری مرا بر دل بدین دارد گران
شمارهٔ ۹۸: ثقه الدین دراز بادت عمر - کوتهی را به رنج من ره کن
شمارهٔ ۹۹: ای دل مشو از حال که از حال نگردد - در گردش احوال زمانه دل مردان
شمارهٔ ۱۰۰: ای بسا کس که دینش ویران است - ور چه کرده است خانه آبادان
شمارهٔ ۱۰۱: ای اختیار دین و سخا اختیار تو - تو افتخار خلق و به خود افتخار تو
شمارهٔ ۱۰۲: ای یافته از روی تو و رای تو دنیا - حسنی و جمالی و شکوهی و بهایی
شمارهٔ ۱۰۳: نز خلق هیچ کار مرا استقامتی - نز هیچ دوست، شرط وفا را اقامتی
شمارهٔ ۱۰۴: ای سعد کرده فال مرا نامه هایی تو - اسمای روزگار و من بنده سعد تو
شمارهٔ ۱۰۵: موی سیاه من ز زمانه سپید شد - وین نامه سپید شد از معصیت سیاه
شمارهٔ ۱۰۶: دلم به وقت جوانی امیر ظالم بود - به حق حق که اسیری ازآن امیری به
شمارهٔ ۱۰۷: با موی سیه دلم قوی بود - اندیشه نکردم از ضعیفی
شمارهٔ ۱۰۸: همه ناخوانده روی نزد کسان - کس نبیند چو تو در هیچ کسی
شمارهٔ ۱۰۹: نیست با بار و برگ شاخ بقا - شاخ را بار و برگ بایستی
شمارهٔ ۱۱۰: پیری آمد جوانی از من شد - سال بیشی گرفت و مال کمی
شمارهٔ ۱۱۱: مرا از شریعت بود سرفرازی - تو دایم چراغ طبیعت فروزی
شمارهٔ ۱۱۲: نادانی تو بر دوگونه بینم - ای آنکه تو نادان خاندانی
شمارهٔ ۱۱۳: گر از مشک جوانی دور ماندم - دلم خو کرد با کافور پیری
شمارهٔ ۱۱۴: رهنما از پی که بایستی - اگر این همرهان نبودندی
شمارهٔ ۱۱۵: چون تو را خوان و کاسه نبود - بیهده کوس مهتری چه زنی
شمارهٔ ۱۱۶: ای چو ابر و بحر بر هر نیک و بد دستت سخی - هر سوالی کز سخاوت باشد آن را پاسخی
شمارهٔ ۱۱۷: گر تو را نسبت است و دانش نیست - نزد دانا کم از خسی باشی
شمارهٔ ۱۱۸: کبر کم کن که کبر کردن هست - ناپسندیده عقلی و شرعی
شمارهٔ ۱۱۹: زین مهتران عطا و سخا جستن - دانی که نیست مایه دانایی
شمارهٔ ۱۲۰: به مشغولی روزگار اندرون - همی چشم دارم فراغ دلی
شمارهٔ ۱۲۱: ای زاقران چنانکه از قرآن - قل هو الله و آیت الکرسی
شمارهٔ ۱۲۲: ای شهاب دین به خدمت چند کرت آمدم - هر که را گفتم که ممکن هست دیدن گفت نی

ادیب صابر ترمذی

آمارگیر وبلاگ