جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۷۰: بگویمت سخنی ای نگار چون بالات
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بگویمت سخنی ای نگار چون بالات به راستی و درستی که نیست کس همتات نرست سرو چو قدّ تو راست در بستان گلی ندید کسی چون رخ جهان آرات اگر کنی گذری در چمن گل رنگین فتد ز دست و سهی سرو سر نهد در پات منم به کوی فراقت نشسته با غم و درد تویی به عالم عشق کسی دگر، هیهات هنوز با همه جور تو در تکاپویم که کی رسم به وصال جمال روح افزات ز مکر دشمن بدگو مباش ایمن از آنک چگونه ترک کند آنچه باشدش در ذات به اعتقاد توان برد کار خویش از پیش تو زهد خشک مور ز و بنه ز سر طامات فرس به عرصه چنان راند و فرزبندی کرد رخی نهاد شه عشق و شد جهان شه مات برفتی و بزدی آتشی به جان جهان دلت نکرد ترحّم نبود شرم از مات جهان ملک خاتون