صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۹۹۲: ای از خراباتت زمین درد ته پیمانه ای
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای از خراباتت زمین درد ته پیمانه ای در پای شمعت آسمان پرسوخته پروانه ای از آرزوی صحبتت، از اشتیاق دیدنت هر بلبلی شیونگری، هر شاخ گل حنانه ای جوش اناالحق می زند، گلبانگ وحدت می کشد از نغمه توحید تو ناقوس هر بتخانه ای هر ذره دارد در بغل خورشیدی از رخسار تو هر قطره دارد در گره از چشم تو میخانه ای تا چند در خوف و رجا عمر گرامی بگذرد؟ یا لنگر عقل گران، یا لغزش مستانه ای از دیده بیدار من چشم کواکب گرده ای از چشم خواب آلود تو خواب بهار افسانه ای از سینه صد چاک خود صائب شکایت چون کند؟ بر قدر روزن می فتد خورشید در هر خانه ای صائب تبریزی