صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۹۳۱: چند از بهار عشق قناعت به خس کنی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چند از بهار عشق قناعت به خس کنی؟ در آشیانه عیش به یاد قفس کنی از خون لعل، تیشه مردان بهار کرد زین کوهسار چند به آوازه بس کنی؟ در صیدگاه عشق، هما موج می زند چون عنکبوت چند شکار مگس کنی؟ لوح دلی که آینه راز عالم است حیف است حیف تخته مشق هوس کنی سیلاب بازگشت به صحرا نمی کند آن راه نیست عشق که رو باز پس کنی در کاروان اگر نرسی آنقدر بکوش کز دور گوش وقف صدای جرس کنی زینسان که می روی پی گفتار، عاقبت سر چون حباب در سر کار نفس کنی از آتشین دمان به فغانی کن اقتدا صائب اگر تتبع دیوان کس کنی صائب تبریزی