صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۶۳۱: تا سرو ترا راه به گلزار فتاده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا سرو ترا راه به گلزار فتاده گل گشته به تعظیم تو از شاخ پیاده مه حلقه ابروی تو در گوش کشیده سر بر خط مشکین تو خورشید نهاده دنباله چشم تو گذشته است ز ابرو آهوی تو از سایه خود پیش فتاده دل نیز سیه می شود از گوشه نشینی در گوهر اگر سبز شود آب ستاده آن به که به گرد دل درویش کند طوف آن را که میسر نشود حج پیاده یابد ز اجل چاشنی قند مکرر در زندگی آن کس که بمیرد به اراده تقصیر مکن در مدد خلق که باشد بال و پر توفیق، دل و دست گشاده از خوردن خون ظالم خونخوار شود سیر اندازه اگر حفظ توان کرد به باده صائب نشد از توبه مرا نفس به فرمان گیرندگی سگ نشود کم به قلاده صائب تبریزی