صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۵۰۵: هر که چون شبنم گل پاک بود گوهر او
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر که چون شبنم گل پاک بود گوهر او چمن آرا کند از دامن گل بستر او چشم بد دور ز مژگان سبکدست تو باد! که به خون دو جهان سرخ نشتر او هر که را برق نگاه تو کند خاکستر آتش طور توان یافت ز خاکستر او لب تیغی که لب زخمی ازو تر نشود ریشه سبزه زنگار شود جوهر او عشق پرشور تو دریای گرامی گهری است که سیه بختی عشاق بود عنبر او سر خورشید ازان در خم نه چوگان است که رساند رخ زردی به غبار در او چرخ اگر عود مرا سوخت، به خود نقصان کرد سرد شد گرمی هنگامه نه مجمر او هر که در موسم گل باده گلگون نخورد می شود چون زر گل، قسمت آتش زر او عمر شیرازه گلهای چمن ده روزست خرم آن گل که پریشان نشود دفتر او نیست مخصوص دل آشفته دماغی صائب غنچه ای نیست پریشان نشود دفتر او صائب تبریزی