صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۳۸۹: در کاسه سپهر کند خاک گرد من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در کاسه سپهر کند خاک گرد من رحم است بر کسی که شود هم نبرد من در شهربند عافیت از خاکساریم دیوار می کشد به ره سیل گرد من بی اختیار آب روان می کند ز چشم چون آفتاب دیدن رخسار زرد من یک نقطه است اشک در مجموعه غمم یک مصرع است آه ز دیوان درد من گرد یتیمی از گهرم گرچه می چکد بر هیچ خاطری ننشسته است گرد من قسمت چو ابر گرد جهان می دواندم تا از کدام بحر بود آبخورد من هر چند پایه تو بلند اوفتاده است غافل مشو ز ناله گردون نورد من نقصان نمی کند کسی از دستگیریم پایش فرو به گنج رود پایمرد من صائب ز می مرا نتوان لاله رنگ ساخت چون شعله رنگ بست بود روی زرد من صائب تبریزی