صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۲۸۶: دلنشین است ز بس گوشه غمخانه من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دلنشین است ز بس گوشه غمخانه من می رود رو به قفا سیل ز ویرانه من ندهد تن به کشاکش دل دیوانه من چون کمان زور بود قفل در خانه من باد دستی گره از خرمن من واکرده است جمع در حوصله مور شود دانه من می شود نخل برومند سبکبار از سنگ سخن سخت گران نیست به دیوانه من منم آن طایر رم خورده ز پرواز که شد ریزش بال و پر خویش پریخانه من غافل از حق به گرفتاری دنیا نشوم گره دام بود سبحه صد دانه من شمع سرگرم ز بی تابی من می گردد گردش جام بود گردش پروانه من چرخ سنگین دل اگر تیغ به فرقم بارد سایه بید بود بر سر دیوانه من نیست بی چاشنی مهر و محبت سخنم گوش را تنگ شکر می کند افسانه من می شود صورت دیوار ز حیرت صائب هر که آید به تماشای صنمخانه من صائب تبریزی