صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۰۵۷: آب را بر باد ده، در چشم آتش خاک زن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آب را بر باد ده، در چشم آتش خاک زن فرد شو چون مهر تابان خیمه بر افلاک زن تا به کی از هستی موهوم باشی در حجاب؟ ماه تابانی، گریبان کتان را چاک زن تنگدستان را به دولت می رساند فال نیک در گریبان سر چو دزدی، فال آن فتراک زن اول از بدگویی مردم دهن را پاک کن بعد ازان بر گوشه دستار خود مسواک زن نشأه رندی و می با یکدگر زیبنده است باده بی باک را با مردم بی باک زن وحشی عشرت به آسانی نمی آید به دام پنجه امیدواری در کمند تاک زن دست و لب در چشمه آتش بشو چون آفتاب بعد ازان خود را به قلب آب آتشناک زن عدل را در وقت ظلم ای محتسب منظور دار حد ما چون می زنی باری به چوب تاک زن! چند صائب مرکز نه حلقه ماتم شوی؟ خیمه بیرون از مصیبت خانه افلاک زن صائب تبریزی