صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۰۰۴: چون صدف تا چند پیش ابر دست افراشتن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون صدف تا چند پیش ابر دست افراشتن؟ اشک حسرت را فرو خوردن، گهر پنداشتن چند پیش صبح بردن آبروی اشک و آه؟ در زمین شور تا کی تخم ریحان کاشتن؟ خیمه بیرون زن ز هستی، تا توانی چون حباب در ته یک پیرهن با بحر صحبت داشتن تخم رنجش در زمین دوستی پاشیدن است شکوه احباب را پوشیده در دل داشتن تا کمان آسمان در زه بود تقدیر را از تهی مغزی است گردن چون هدف افراشتن صائب از خاک عدم شکر اگر حاصل شود از لب جانان تمتع می توان برداشتن صائب تبریزی