صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۷۶۶: کجاست باده که ناموس را به آب دهم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کجاست باده که ناموس را به آب دهم وداع هوش کنم، عقل را جواب دهم من از نسیم چمن بیخودم چو شبنم گل مگر پیاله خود را به آفتاب دهم به این شکسته زبانی، اگر ضرور شود زبان تیر و لب تیغ را جواب دهم مرا که چشمه حیوان ز سینه می جوشد چرا عنان به کف موجه سراب دهم؟ چو من ز پرتو مهتاب شیر مست شدم چه لازم است که دردسر شراب دهم؟ به چشم بوسه زدن چون فراق می آرد چگونه بوسه بر آن حلقه رکاب دهم؟ کجاست جرأت ، اگر صحبت اتفاق افتد که یک پیاله به دست تو بی حجاب دهم مرا که پرتو خورشید می برد به شتاب نظر چگونه چو شبنم ز گلشن آب دهم؟ ربوده است نظر بازی خیال، مرا من آن نیم که گریبان به دست خواب دهم چو نیست یک دل بیدار در جهان صائب همان به است که من نیز تن به خواب دهم صائب تبریزی