صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۷۵۹: به هر که باده دهد یار، من خراب شوم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به هر که باده دهد یار، من خراب شوم نگاه گرم به هر کس کند کباب شوم ز من کناره کند موج اگر حباب شوم فریب من نخورد تشنه گر سراب شوم چو موج، صیقل دریا چو می توانم شد گره چرا به دل بحر چون حباب شوم؟ درین زمانه که بوی گل است موی دماغ چه لازم است خورم خون و مشک ناب شوم؟ به وصل گوهر ناسفته راه نتوان یافت چرا چو رشته عبث خرج پیچ و تاب شوم؟ ز رنگ و بوی جهان مشکل است دل کندن مگر چو شبنم گل محو آفتاب شوم چنین که زلف تو شد نرم شانه از خط سبز امید هست که من نیز کامیاب شوم به گرد من نتواند رسید آبادی اگر ز سیل حوادث چنین خراب شوم به من دل کسی از دوستان نمی سوزد به آتش جگر خود مگر کباب شود چو می توان به ریاضت ملک شدن صائب چرا چو بیخبران خرج خورد و خواب شوم؟ صائب تبریزی