صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۶۸۷: نوبهارست بیا روی به میخانه کنیم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نوبهارست بیا روی به میخانه کنیم مغز را از می گلرنگ پریخانه کنیم بوسه را گرد لب جام به دور اندازیم جگر سوخته خال لب پیمانه کنیم شیوه خانه بدوشی به سبو بگذاریم پای محکم چو خم باده به میخانه کنیم قصر گردون پی آسایش ما ساخته اند چند در زیر زمین مور صفت خانه کنیم خانه پست نفس را به گلو می شکند به چه دل زیر فلک نعره مستانه کنیم ادب شمع به بال و پر ما مقراض است ما نه آنیم که اندیشه ز پروانه کنیم بحر ته جرعه بر خاک ره افشانده ماست ما به این ظرف چه با شیشه و پیمانه کنیم تاک در معذرت مستی ما می گرید چه ضرورست که ما گریه مستانه کنیم صائب آن دست که پیمانه گران بود بر او ما چسان مزرعه سبحه صد دانه کنیم صائب تبریزی