صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۶۸۴: چه قدر سرخوشی از باده انگور کنیم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چه قدر سرخوشی از باده انگور کنیم به که پیمانه خود از سر منصور کنیم ما که از پرتو مهتاب نظر می بازیم به چه طاقت هوس انجمن طور کنیم ما چو نرگس به تن خویش نظر باخته ایم به چه رو چشم به رخساره منظور کنیم نمکی نیست درین عالم پرشور، مگر از نمکدان قیامت دهنی شور کنیم بروی ای برق سبکسیر که در خرمن ما دانه ای نیست که قفل دهن مور کنیم عارفان غوره خود را می گلگون کردند ما بر آنیم که صهبای خود انگور کنیم جاده روشن شمشیر بود دست بدست صائب از مرگ چرا منزل خود دور کنیم صائب تبریزی