صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۳۴۱: گر چه زیر تیغ لنگردار مسکن داشتم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر چه زیر تیغ لنگردار مسکن داشتم پای چون کوه از گرانسنگی به دامن داشتم نیل چشم زخم شد سودای مجنون مرا جای هر سنگی که از اطفال بر تن داشتم ذوق دلتنگی گریبانگیر شد چون غنچه ام ورنه برگ عیش چون گل من به دامن داشتم کاسه دریوزه از روزن نبردم پیش ماه خانه خود را ز برق آه روشن داشتم بیخبر نگذشتم از پایی که زخم خار داشت چشم در دنبال دایم همچو سوزن داشتم تا چو ماهی بر کنار افتادم از بحر عدم داغ حسرت گشت هر فلسی که بر تن داشتم قامت خم برنیاورد از گرانخوابی مرا پشت خود بر کوه چون سنگ از فلاخن داشتم برگ کاهی قسمت مور حریص من نشد از عزیزانی که من امید خرمن داشتم سرو را آزادیم در پیچ و تاب رشک داشت گرچه طوق بندگی صائب به گردن داشتم صائب تبریزی