صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۳۱۲: شد گل صد برگ خار از اشک خوش پرگاله ام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شد گل صد برگ خار از اشک خوش پرگاله ام سبزه خوابیده در گلشن نماند از ناله ام گردد از سرگشتگی دوران عیش من تمام در بساط آفرینش شعله جواله ام شد غبارم سرمه چشم غزالان و هنوز چشم لیلی بر نمی دارد سراز دنباله ام یک سر ناخن ز خار این چمن ممنون نیم تازه رو از خون خود دایم چو داغ لاله ام با سبکروحان گرانی کردن از انصاف نیست جلوه شبنم کند بر چهره گل ژاله ام گوهر سیراب را عین الکمالی لازم است نیست از سوز جگر برگرد لب تبخاله ام گر چه دایم در کنارم بود آن ماه تمام رفت در خمیازه آغوش عمر هاله ام در گلستانی که من صائب نواسنجی کنم گوش گل چون لاله گردد داغدار از ناله ام صائب تبریزی