صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۱۰۸: از قناعت می رود بیرون ز سر سودای حرص
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
از قناعت می رود بیرون ز سر سودای حرص ره ندارد در دل خرسند استسقای حرص چین ابرو می شود سوهان دندان طمع از ترشرویی یکی صد می شود صفرای حرص سنگ ره را می کند سنگ فسان در قطع راه خار را بال و پر پرواز سازد پای حرص تاک را نشو و نما از قطع می گردد زیاد از بریدن می کشد قامت ید طولای حرص گرچه می داند که می سوزد برای خرده ای می زند بر قلب آتش طبع بی پروای حرص قامت خم خواب غفلت را دو بالا می کند موی پیران را ید بیضاست در انشای حرص بی تردد نیست زیر خاک هم جان حریص کم نمی گردد به لنگر شورش دریای حرص می توان کردن به شستن روی زنگی را سفید تیرگی نتوان به صیقل بردن از سیمای حرص از خس و خاشاک گردد آتش افزون شعله ور بیشتر گردد ز جمع مال استیلای حرص می تند در خانه های کهنه اکثر عنکبوت بیشتر در طینت پیران بود مأوای حرص هر که چون موج سراب از کف عنان حرص داد می شود صائب بیابان مرگ در صحرای حرص صائب تبریزی