صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۰۳۱: نمی روم به بهشت برین زخانه خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نمی روم به بهشت برین زخانه خویش به گل فرو شده پایم درآستانه خویش به گنجها نتوان درد را خرید از من به زر بدل نکنم رنگ عاشقانه خویش به نغمه دگران احتیاج نیست مرا که هست چون خم می مطربم ز خانه خویش چو یوسفم که به چاه افتد از کنار پدر اگر به چرخ برآیم ز آستانه خویش اگر چه هر نفسم گرد کاروان غمی است بجان رسیده ام از وضع بیغمانه خویش بلاست رتبه گفتار چون بلند افتاد به خواب چند توان رفتن ازافسانه خویش ؟ به بینوایی و آزادگی خوشم صائب مرا قفس نفریبد به آب و دانه خویش صائب تبریزی