صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۰۲۹: چمن برید به مقراض رشک، سنبل خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چمن برید به مقراض رشک، سنبل خویش سرآمدی ز نکویان به زلف و کاکل خویش اگر چه هست لبت بی نیاز از پرسش بپرس حال مرا گاهی از تغافل خویش فتادگی است که پشتش نمی رسد به زمین به خصم خویش سوارم من ازتحمل خویش کمینه حکم شهنشاه عشق این حکم است که گل پیاده رود در رکاب بلبل خویش چه نعمتی است درین راه پرخطر صائب که بسته ایم گران، توشه توکل خویش صائب تبریزی