صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۰۱۷: رسیده است به جایی لطافت بدنش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رسیده است به جایی لطافت بدنش که از نسیم شود داغدار یاسمنش اگر ز نکهت گل پیرهن کند در بر شگفت نیست که نیلوفری شود سمنش سخن چو بال و پر طوطیان شود سرسبز ز آبداری لعل لب شکرشکنش شکوه حسن ازین بیشتر نمی باشد که از سپند نخیزد صدا در انجمنش ز اشک شمع توان نقل در گریبان ریخت به محفلی که بخندد لب شکرشکنش به این فروغ ندارد یمن عقیقی یاد سهیل برگ خزان دیده ای است از چمنش حلاوت لب ازین بیشتر نمی باشد که همچو نامه سربسته است هر سخنش عبیر پیرهن چشم می کند یوسف اگر به مصر برد باد بوی پیرهنش چه لذتی است شنیدن نوای جان پرور ز مطربی که توان بوسه داد بر دهنش ز دام موج، نجات حباب ممکن نیست چگونه دل به در آید ز زلف پرشکنش نشد گشایشی از راه گفتگو صائب مگر به خال توان یافت نقطه دهنش صائب تبریزی