صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۹۵۳: به سرخی می زند چون مشک خط عنبرافشانش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به سرخی می زند چون مشک خط عنبرافشانش چه حسن نشأه خیزست این که میگون است ریحانش نباشد دور اگر خطش طلایی درنظر آید که طوق هاله زرین می شود ازماه تابانش به نور دیده خود چون چراغ صبح می لرزد سهیل شوخ چشم از پرتو سیب زنخدانش دل عشاق چون برگ خزان برخاک می ریزد به هر جانب که مایل می شود سرو خرامانش عیار شوق بلبل رانمی دانم،همین دانم که آتش زیر پا دارد گل از شوق گریبانش به باد بی نیازی می دهد شور قیامت را اگر بردارد از لب مهر خاموشی نمکدانش درین بستانسرا سروی بلند آوازه می گردد که باشد همچو صائب نغمه سنجی درگلستانش صائب تبریزی