صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۹۳۷: اگر صیدی برد جان از نگاه ناوک اندازش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر صیدی برد جان از نگاه ناوک اندازش به یک انداز آرد درکمند خویش آوازش بت خوش نغمه من قدر عاشق رانمی داند که دارد عندلیب خانه زاری همچو آوازش به شکر خنده آن لب چراایمان نیارد گل؟ که پرورده است عمری درکنار خویش اعجازش چه یکرنگی است با هم عشق عالمسوز وآتش را که رسواتر شود از پرده پوشی خرده رازش به دام زلف کافر کیش اوصائب من آن مرغم که از ذوق گرفتاری ز خاطر رفت پروازش صائب تبریزی