صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۹۳۴: شرابی را که چون پروانه گردد گرد سر طورش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شرابی را که چون پروانه گردد گرد سر طورش نسازد پرده رنبوری انگور مستورش کسی تاکی بود درخرقه ناموس زندانی؟ میی خواهم که بشکافد گریبان شیشه رازورش نوای پرده سوز عشق، آهنگ دگردارد کجا گردد به قانون خرد آهنگ، طنبورش؟ در هر دل که واکردم نگارین بوداز رویت خوشا ملکی که هر ویرانه باشد بیت معمورش به گرد چشم نرگس خواب آسایش نمی گردد نمی دانم که دارد چشم بیمار که رنجورش عزیزی چشم اگر داری به صحرای قناعت رو که پای تخت از دست سلیمان می کند مورش کلام صائب ما چون نگیرد رتبه حافظ؟ که استمداد همت می کند ازخاک پر نورش صائب تبریزی