صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۹۱۳: برگ عیش من بود رنگینی افکار خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
برگ عیش من بود رنگینی افکار خویش از تماشای بهشتم فارغ از گلزار خویش از فروغ عاریت دل تیره گردد بیشتر قانع از شمع و چراغم با دل بیدار خویش نیست ممکن بار بر دل ها ز آزادی شوم تا توان چون سرو بستن بر دل خود بار خویش خودفروشی پیشه من نیست چون بیمایگان نیستم افسرده دل از سردی بازار خویش خنده بر سیل حوادث می زنم چون کبک مست داده ام از سخت جانی پشت بر کهسار خویش نیست چون فرهاد چشم مزد از شیرین مرا می شود شیرین به شکّر کام من از کار خویش تیغ جوهردار من بیرون نیامد از نیام تا نکردم رهن صهبا جبه و دستار خویش خواب امنی را که می جستم به صد چشم از جهان بعد عمری یافتم در سایه دیوار خویش از جنون تا حلقه اطفال را مرکز شدم داغ دارم چرخ را از عیش خوش پرگار خویش درد بستان وجود از تیره بختی چون قلم رزق من کوتاهی عمرست از گفتار خویش از حیات بی وفا استادگی جستن خطاست ماندگی آب روان را نیست از رفتار خویش بادپیمایی است صائب ناله بی فریادرس می زنم مهر خموشی بر لب اظهار خویش صائب تبریزی