صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۹۱۲: کاش می دیدی به چشم عاشقان رخسار خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کاش می دیدی به چشم عاشقان رخسار خویش تا دریغ از چشم خود می داشتی دیدار خویش سر به دل ها داده ای مژگان خواب آلود را برنمی آیی مگر با تیغ لنگردار خویش؟ حسن عالم سوز را مشاطه ای در کار نیست گرم دارد از فروغ خود گهر بازار خویش ای که می جویی گشاد کار خود از آسمان آسمان از ما بود سرگشته تر در کار خویش شرم دار از غنچه خاموش با چندین زبان همچو بلبل چند باشی عاشق گفتار خویش؟ هیچ کس را کار یا رب با خودآرایی مباد گل به خون می غلطد از رنگینی دستار خویش روزگار برق فرصت خنده واری بیش نیست مگذران درخواب غفلت دولت بیدار خویش در دهانش خاک بادا، نام شکّر گر برد هرکه بتواند زبان مالید بر دیوار خویش برنمی دارد گرانباری ره دور عدم چون گرانی می بری، باری سبک کن بار خویش لب به آب تیغ می شوید ز شهد زندگی هرکه چون منصور بیرون می دهد اسرار خویش می روم چون لغزش مستان به پای بیخودی تا کجا سر برکنم زین سیر بی پرگار خویش این جواب آن غزل صائب که فرمود اوحدی مؤمن و سجاده خود، کافر و زنار خویش صائب تبریزی