صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۹۱۱: در غریبی تابه چند افتدکسی ازیادخویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در غریبی تابه چند افتدکسی ازیادخویش؟ کو جنونی تا برآرم گرد از بنیاد خویش غفلت صیاد از نخجیر عین رحمت است وای بر صیدی که غافل گردداز صیاد خویش شکوه مارا ازحریم وصل دور انداخته است حلقه در بیرون درمانده است ازفریاد خویش جوی شیر ازسنگ آوردن عجب طفلانه بود بی تأمل کند کردم تیشه فولاد خویش چون خدنگ آه، برگشتن نمی دانم که چیست درچه ساعت برد یاد او مرا ازیاد خویش؟ کلک صائب راچه لذت ازصفیر خود بود؟ عندلیب مست بی بهره است ازفریاد خویش صائب تبریزی