صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۸۹۱: رنگ می بازد زنام بوسه یاقوت لبش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رنگ می بازد زنام بوسه یاقوت لبش ازاشارت آب می گردد هلال غبغبش ازگریبان حیات جاودان سر برزند چون قبا هرکس که درآغوش گیرد یک شبش عاشقان بیدهن را زهره گفتار نیست ورنه جای بوسه پرخالی است درکنج لبش ! از نیستان داشت شیران جهان رادرقفس بود درعهدی که ازنی همچو طفلان مرکبش کوچه و بازار را پرشور می بینم دگر تاکدامین سنگدل آزاد کرد ازمکتبش بوسه های تشنه لب، پر در پرهم بافته است چون کبوترهای چاهی، گرد چاه غبغبش هر که را درهم فشارد درد بی زنهار عشق گوش گیرد آسمان سنگدل ازیاربش در گذر صائب ز مطلبها که در دیوان عشق هرکه بی مطلب نگردد برنیاید مطلبش صائب تبریزی