صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۸۹۰: ناز پروردی که من گردیده ام پروانه اش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ناز پروردی که من گردیده ام پروانه اش گل زنند اطفال جای سنگ بر دیوانه اش بنده آن سرو بالایم که طوق قمریان می شود موج شراب ازجلوه مستانه اش کعبه نتواند قدم درکوی آن کافر گذاشت نیست خال عاریت برچهره بتخانه اش هر حبابی یوسفی دارد به زیر پیرهن هر کف می چشم یعقوبی است در میخانه اش خال او از موشکافان بیشتر دل می برد مرغ زیرک رابه دام آرد فریب دانه اش شمع تردامن ندارد راه در درگاه او ازفروغ روی چون لعل است شمع خانه اش سیر جنت می کند درخانه خشک صدف هرکه باشد چون گهر ازخویش آب و دانه اش هرنگاه از چشم او صائب بود پیمانه ای وقت آن کس خوش گردد سرخوش از پیمانه اش صائب تبریزی