صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۸۸۵: چون بود گلچهره ساقی باده رنگین گو مباش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون بود گلچهره ساقی باده رنگین گو مباش ساعد سیمین چو باشد جام سیمین گو مباش دست رنگین می کند کار شراب لعل فام باده گلرنگ در دست نگارین گو مباش هر سفالی رافروغ می بلورین می کند باده چون روشن بود جام بلورین گو مباش داغ ما خون رابه همت می تواند مشک کرد کاکل عنبرفشان و زلف مشکین گو مباش صحبت دلدار، ما را فارغ از دل کرده است چون سوارازماست هرگز خانه زین گو مباش خامه صائب معطر می کند آفاق را در بیابان ختا آهوی مشکین گو مباش صائب تبریزی