صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۸۳۲: پامنه بیرون زحد خود کمال این است و بس
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
پامنه بیرون زحد خود کمال این است و بس پیش اهل دید ملک بی زوال این است و بس درد خودبینی بود صد پرده از کوری بتر اختر ارباب بینش را وبال این است وبس خون دل خوردن پشیمانی ندارد در قفا گر شرابی هست درعالم حلال این است و بس چشم پوشیدن جهان را زیر بال آوردن است شاهباز معرفت را شاهبال این است و بس باطن خود را مزین کن به اخلاق جمیل کانچه می ماند به حسن لایزال این است و بس گوش سنگین، سنگ دندان سبک مغزان بود هرزه گویان جهان را گوشمال این است وبس از گناه خود اگر شرمنده ای دیگر مکن شاهد خجلت، دلیل انفال این است و بس خویش رانزدیک می دانی، ازان دوری ز حق دورشو ز اندیشه باطل،وصال این است و بس عشرت ما در رکاب معنی نازک بود عید مانازک خیالان را هلال این است وبس تا مگر بر چون خودی در گفتگو غالب شوند مطلب ارباب علم از قیل و قال این است و بس تا به خودداری گمان علم و دانش، ناقصی چون به نقص خود شدی قایل، کمال این است و بس دست تحسین برسر دوش قلم صائب بکش منتهای فکر ارباب کمال این است و بس صائب تبریزی