صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۶۸۲: چو غنچه نکهت خود از صبا دریغ مدار
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو غنچه نکهت خود از صبا دریغ مدار ز آشنا سخن آشنا دریغ مدار شکستگان جهان را خوش است دل دادن دل شکسته ز زلف دوتا دریغ مدار مکن مضایقه باآن نگار در کف خون ز دست وپای بلورین حنا دریغ مدار به شکر این که ترا خون چو نافه مشک شده است نفس ز سینه مجروح ما دریغ مدار ز رهروی که به دنبال کاروان ماند نوای خویش چو بانگ درا دریغ مدار ز تلخکام، شکر بازداشتن ستم است ز هیچ تلخ زبانی دعا دریغ مدار درین بساط کمالی چو عیب پوشی نیست ز دوستان لباسی، قبا دریغ مدار ز تنگدستی اگر خرده ای نیفشانی گشاده رویی خود از گدا دریغ مدار مباش کم ز نی خشک در جوانمردی اگر شکر نفشانی، نوا دریغ مدار به میوه کام جهان چون نمی کنی شیرین چو سرو سایه ز هر بینوا دریغ مدار زکات راستی از کجروان مگردان راه ز هیچ کور درین ره عصا دریغ مدار شود حلاوت شکر دو مغز از بادام شکر ز طوطی شیرین نوا دریغ مدار یکی هزار شود قطره چون به بحر رسد ز صاحبان نظر توتیا دریغ مدار درین ریاض چو ابر بهار شو صائب ز خار قوت نشو و نما دریغ مدار صائب تبریزی