جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۰۰۱: کو بهاران تا برآید از کمین ابرسیاه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کو بهاران تا برآید از کمین ابرسیاه این قلمرو را کشد زیر نگین ابرسیاه تخم حسرت ریزد از هر اشک مژگان ترم گویی از دریای دل برخاست این ابرسیاه مایه بر می دارد از خاک سرشک آلوده ام سینه می مالد از آنرو بر زمین ابرسیاه هر نفس می ریزد زمژگان ترم سیل سرشک دارد آری گریه را در آستین ابرسیاه لشکر دی را به زور تیربارانی شکست در بهاران جون برآید از کمین ابرسیاه کشتیش جویا قدر گردید با چشم ترم سایه وش افتاد آخر بر زمین ابرسیاه جویا تبریزی